Dag 9 – Borobodur – Joyga – Becici – Pingas Tenger

Vandaag ging om een zeer onchristelijk tijdstip de wekker: 3:00!

Het plan voor vandaag was om eerst naar de Borobodur te gaan. Dit is een Boeddha tempel waarvan gezegd wordt dat je die eigenlijk echt met zonsopgang moet bezoeken. Je kan dit alleen doen via het Manohara hotel. Om half vier zaten we dus al in de auto op weg naar het heiligdom. Sommigen van ons probeerden nog even wat slaap te pakken. Toen we prima op tijd aankwamen was het nog pikkedonker. Onze chauffeur had de kaartjes al van te voren geregeld, we konden dus zo langs de rij lopen om ze samen met een paar zaklampjes op te halen. We liepen naar de ingang en richting de tempel. De lucht begon al wat lichter te worden dus konden we de tempel al enigszins zien, al waren de zaklampen nog steeds geen overbodige luxe.

We beklommen de tempel naar het hoogste niveau en gingen op de rand zitten richting het oosten om de zon te zien op komen.

Helaas was het nog erg bewolkt en alhoewel je kon merken dat de zon op kwam aan de hoeveelheid licht, zagen we de zonsopkomst zelf niet echt. In het schemerlicht zagen de stoepa’s (zo heet zo’n belvormige koepel met eem boeddha er in) van de tempel er al prachtig uit.

Hierna besloten we een rondje over de verschillende niveaus van de tempel te gaan lopen langs de verschillende stoepa’s en muurreliëfs.

Beneden bij de tempel aangekomen gingen we even zitten op een bankje en aten we het verse fruit dat we mee hadden gekregen van de keuken van de villa.

Hierna gingen we terug naar de auto en op de route terug naar de villa kwamen we nog langs een kleinere, en ook minder bekende boeddha tempel, Mendut. Hierdoor was het hier lekker rustig en konden we makkelijk nog wat mooie foto’s maken.

Bij de villa had de keuken voor ons een heerlijk ontbijt voorbereid, met pannenkoeken die we allemaal konden eten. Ze doen echt hun best om de maaltijden op de diverse intoleranties en allergieën aan te passen. Na dit lekkere ontbijt gingen we op zoek naar Fina Sport. Dit is een kleine sport winkel in Yogjakarta van een voormalige Indonesische badmintonspeelster, Ibu Finarshi, die naar de olympische spelen is geweest. De chauffeur kon het adres met Google Maps gelukkig vinden en het bleek een adres te zijn in de buurt waar hij zelf woont. Toen we aankwamen en de auto uitstapte, bleek er een buurtfeest met diverse activiteiten aan de gang, wat een beetje deed denken aan koningsdag. Toen de chauffeur dit zag, wilde hij dit graag eerst even aan ons laten zien. Het hele feest viel alleen een beetje in het water door ons, want in plaats van de aandacht op de activiteiten, was de aandacht ineens volledig op ons gericht. Het was een totale chaos! In eerste instantie wilden de meisjes allemaal met Damian op de foto, in groepjes, alleen, in andere groepjes enzovoort. Ik weet niet of ze dachten dat hij Justin Bieber was, maar het was erg opvallend. Kinderen wilde handjes geven, vragen stellen met het kleine beetje engels wat ze konden, eigenlijk alles om maar bij ons in de buurt te zijn. Nadat de foto storm rond Damian een beetje was gaan liggen, wilden er ook meisjes met Cynthia op de foto. Colin vond dit erg teleurstellend. Uiteindelijk ontdekten ze toch ook ineens Colin en kreeg hij ook de zeer benodigde aandacht van de Indonesische meisjes.

Gelukkig voor de organisatie van de activiteiten, konden we ons los weken van de menigte en toch naar ons eigenlijke doel gaan, de sport winkel. Er moest nog wel flink gezwaaid worden.

De winkel had echt veel badminton spullen en we raakten snel in gesprek met de eigenares, de voormalige badmintonspeelster. We werden direct uitgenodigd om mee te komen spelen deze week. Een van de meisjes buiten was naar binnen gekomen omdat zij ook badmintont en traint bij Ibu Finarshi, en zij wilde graag met Colin en Damian badmintonnen, dus ze hoopte heel hard dat we idd zouden komen. We kochten twee shirts en een koker shuttles voor bijna niets, en na wat foto’s gingen we richting de auto.

Vanuit de auto moesten we nog een keer driftig zwaaien naar alle kinderen, we leken WA en Máxima wel. We reden richting de Ambarrakmu Mall, de grootste mall van Yogjakarta. Dit was eigenlijk meer een normale mall, al waren we ook hier weer bijna de enige westerlingen, en vielen we weer aardig op. Er werd niet om foto’s gevraagd maar er werd wel veel gekeken, gesmoesd en gestaard.

We gingen weer terug naar de villa voor de lunch, waarna we al weer snel op pad gingen richting de uitkijkpunten over de stad.

Het eerste punt wat we bezochten was Becici. Hier konden we vanaf verschillende plekken mooi over de stand heen kijken terwijl de zon onder aan het gaan was.

Ook hier waren we weer de enige westerlingen, en moest er weer diverse keren geposeerd worden met Indonesische meisjes en nu zelfs ook jongens.

We vertrokken snel naar het andere punt, Pingus Tenger, om daar echt het laatste stuk van de zonsondergang te zien. Ook hier konden we weer wat leuke foto’s maken.

Maar ook hier vielen we weer erg op, en moesten er weer diverse fotosessies plaats vinden. We hebben er maar even een filmpje van gemaakt hoe zoiets ging.

Na al deze indrukken vonden we het wel welletjes en gingen we terug voor het diner wat ook weer prima verzorgt was, en met alles rekening hield. In de villa filterden we nog even de 440 foto’s van vandaag en schreven we het verhaal van vandaag.