
Dag 14 – Caniçal
Helaas, het zit er weer bijna op. Gisteren hadden we al een klein voorproefje gehad om toch nog even in de zon te zitten, en dat was ook de bedoeling vandaag.
Helaas, het zit er weer bijna op. Gisteren hadden we al een klein voorproefje gehad om toch nog even in de zon te zitten, en dat was ook de bedoeling vandaag.
Vannacht had Cynthia op de bank geslapen. Niet omdat er ruzie was in huize Schouten, maar omdat in het bed een aantal spiralen zaten die het nodig vonden zich flink te laten gelden, waardoor alleen mensen met een wat dikkere speklaag hier gewoon doorheen snurkten.
Nog voordat de wekker ging, werden we al wakker gemaakt door het geluid van een stortregen op het dak. Dit had niets meer te maken met de hit ‘zachtjes tikt de regen tegen het zolderraam’ van Rob de Nijs.
Geen paniek mensen, het blog is wat laat maar er is niets aan de hand. Trouwe lezers dachten misschien dat we verdwaald waren diep in de jungle van Madeira, of dat de enige Internet lijn tussen Madeira en het vaste land door de Russen was gesaboteerd, maar nee, niets van dat alles.
Onze tijd in Porto Moniz zat er op dus het was tijd om de koffers weer in te pakken en te vertrekken naar de volgende verblijfplaats. Toen we opstonden, was er een heerlijk zonnetje en was het nog erg rustig in het dorp. Dus besloten we onze kans te wagen om te zwemmen.
Wat we gisteren hadden gemist, gingen we vandaag inhalen. Rabaçal is een gebied met heel veel watervalletjes en watervallen waar diverse hikes lopen, maar de belangrijksten zijn de PR6 Levada das 25 Fontes en de PR6.1 Levada do Risco.
Toen de wekker vroeg ging zodat we op tijd bij onze hike vandaag zouden zijn, die bekend staat erg druk te zijn, besloten we iets langer te blijven liggen en de planning om te gooien.
Het weer zag er vandaag een stuk beter uit, dus zaten we weer vroeg aan het ontbijt zodat we lekker op tijd de weg op konden. Vandaag gingen we namelijk een mooie hike doen in het Fanal Forest.
We hadden gisterenavond al gezien dat de weersvoorspelling voor vandaag niet veel goeds beloofde, dus werd het vandaag een rustige dag.
Het was tijd om Funchal te verlaten en via allerlei plekjes aan de zuid- en westkust van het eiland richting onze volgende hotel in Porto Moniz te gaan.
Natuurlijk wordt er niet alleen gewandeld in de natuur, en dus gingen we vandaag cultuur en geschiedenis snuiven in Funchal. Hierdoor konde we net wat langer blijven liggen, al merkten we dat niet echt toen de wekker ging, het lichaam zei nog steeds dat het nog even wilde blijven liggen.
Vermoeid als we gisteren waren, zo fris stonden we weer op. Vandaag stond een trip op de planning naar de Curral Das Freiras, oftewel de Nonnenvallei.
Na een prima nacht ging om 7 uur de wekker. Gisterenavond hadden we de planning enigszins om zitten gooien omdat het vandaag zondag was, en niet alles van het originele plan vandaag open was. Hierdoor stond er vandaag een andere hike als eerste op de planning van de vakantie.
Zoals eigenlijk altijd, begon de eerste dag vroeg. Dit keer op een tijdstip dat je twijfelt of het nog late nacht is, of toch erg vroege ochtend. Gelukkig zat alles redelijk mee, verkeer, parkeren, koffer inchecken en security, we vlogen er redelijk vlotjes door. In het vliegtuig was er zelfs een stoel naast ons vrij waardoor we prima zaten.
Een vakantie kan helaas soms snel voorbij zijn. Je bent voor je gevoel nog maar net aangekomen en begint er net lekker in te komen, of je wordt geconfronteerd met een bericht op je telefoon dat je je kan inchecken voor de terugvlucht. Pas op: dit blog bevat schokkende beelden.
De eerste keuze voor vandaag was tussen twee hikes, de Artemis trail en de Atelante trail. Allebei de trails waren een hike rondom de top van Mount Olympus.
Veel tijd hadden we niet om onze roes van de cocktails uit te slapen, er stonden weer diverse activiteiten op de planning. De eerste stop was een bijzondere ervaring.
Je vraagt je misschien af, hebben die Cyprioten nog een nationale feestdag, en marcheren ze dan door te straten of gaan ze dan bijvoorbeeld massaal naar een ezelboederij zoals Nederlanders naar de woonboulevard gaan?
Vandaag stond in het teken van oude stenen, Grieks, Romeins, Franks, noem het maar op, het ligt hier omgevallen op de grond.
Het heeft echt heel lang geduurd, het leek wel of we nooit meer op vakantie gingen, maar gelukkig was vandaag de dag.
De vaste lezer van dit blog zal zich tot nu toe wel afgevraagd hebben waar de hikes blijven, of dat nu Colin en Damian er niet bij zijn, Richard en Cynthia ineens toch niet zo actief blijken te zijn tijdens de vakantie, dat het gewoon de hele tijd een beetje lanterfanten is; uitslapen, champagne ontbijtjes, massages, en zo voort.
Ongelovelijk maar waar, na de nacht in de vrieskist te hebben geslapen, werden we toch gewoon weer wakker.
Soms slaap je op plekken, die zijn gewoon te bijzonder. Vandaag valt echt in dit rijtje.
Wat is een vakantie in Lapland zonder een rit met een rendierslede?
Na vannacht 100 keer wakker te zijn geweest in de hoop het noorderlicht vanuit bed te kunnen zien, bleek vanmorgen dat we het toch gemist hadden. Op Facebook zagen we posts van diverse mensen dat ze het rond 23.00 gezien hadden, vlak nadat we in slaap waren gevallen en voordat de wekker stond om middernacht omdat de kans dan vrij hoog was. Maar goed, we hebben nog meer kansen deze week.
Richard en Cynthia gingen deze vakantie alleen op pad, zonder Colin en Damian helaas. Maar goed, je hebt werkpaarden en sierpaarden. Zoals gewoonlijk begon de dag al vroeg om de laatste dingetjes nog te kunnen inpakken en om op tijd op Schiphol te zijn.
Met de vakantie er bijna op, moesten we nog één plek van het lijstje afstrepen, en hadden we nog één hike om Cynthia ook even te laten zweten. We gingen vandaag naar Kaap de Goede Hoop.
Net zoals Nelson M. is ook de Tafelberg onlosmakelijk verbonden met Kaapstad. Die gingen we vandaag aan ons lijstje van hikes toevoegen.