Dag 10 – Pindul Cave – Jayaraya Satriya Badminton

Eigenlijk stond vandaag de Jomblang Cave op het programma maar onze chauffeur raadde ons aan deze niet te doen maar naar de Pindul Cave te gaan.

Of de Pindul Cave inderdaad beter was weten we natuurlijk niet, maar het was in ieder geval hartstikke leuk. Na een mooie rit door het landschap van Java kwamen we aan bij het bedrijf van de gids. We krijgen een soort rubberen bowlingschoenen en een reddingsvest aan en gingen op pad richting de ingang. Er ging een fotograaf mee die enorm zijn best deed om foto’s te maken door iedere keer ons te roepen om in de camera te kijken, te zwaaien, te springen etc.. voor een paar foto’s leuk, maar er is wel een grens.. op een gegeven moment werd het moeilijk te blijven lachen voor de camera… (dat kun je op een gegeven moment ook wel zien aan de foto’s)

Halverwege pikten we een paar tubes op waarbij Cynthia de mazzel had dat ze haar tube steeds niet hoefde te dragen, de emancipatie was hier ver te zoeken..

De ingang van de grot begon met een klein meertje net volgens de gids zeer schoon water. We hadden daar zelf wel onze bedenkingen bij. We klommen in de tube, werden aan elkaar gebonden (de tubes, niet wij persoonlijk) en werden door de gids voortgetrokken de grot in en door waarbij hij van alles vertelde over de grot, de stalagmieten, de vleermuizen, dat het op sommige punten 12 meter diep was enzovoort. Het was allemaal mooi om te zien.

Halverwege de grot sprongen we uit de band: We klommen uit de tube op een hoge rots waar je dan van af kon springen, en later nog een keer van een iets lagere rots.

Toen we aan de andere kant van de grot er weer uitkwamen, scheen de zon lekker warm. We klommen weer op de kant en liepen terug naar het begin, waar we samen met onze tubes in een vrachtwagentje werden geladen. We moesten een stukje rijden naar de ingang van het tweede deel, de lazy river.

Daar aangekomen moesten we even over wat glibberige rotsen klimmen om in de rivier te komen. We klommen weer in de tubes, werden weer aan elkaar gelinkt en begon te drijven. De rivier stroomde tussen twee rotswanden door wat mooi was om te zien. Het eerste stukje was ook lekker rustig totdat er een schoolreis aankwam met wel 500 jongens en meisjes die ook de rivier op gingen en waarbij de gidsen flinke haast maakten.

Ook hier konden we halverwege van een flink hoge rots afspringen, waarbij Cynthia flink werd aangemoedigd door een andere groep omdat ze bij de eerste aanzet een beetje twijfelde. De aanmoedigingen werkten eigenlijk averechts maar ze deed het toch. Hierna gingen Richard met de flair van een zak aardappelen, gevolgd door Damian en Colin.

Een klein stukje verderop was een watervalletje waar we ook op de foto gingen.

We dreven vervolgens verder, de grote groep gelukkig achter ons latend, waardoor het weer heel rustgevend werd. We dreven voorbij bruggen en vissers.

Hierna gingen we met de truck weer terug naar het dorpje en kregen daar nog een kommetje kippensoep. Omdat we die niet helemaal vertrouwde, namen we een maar een beetje, behalve Colin want die had best honger. We vertrokken weer richting de villa via een iets andere route zodat we weer konden kijken naar een andere omgeving.

Na de lunch bij de villa, gingen we even van het privé zwembad genieten. We probeerden de superslowmo functie van de telefoon uit maar dat bleek nog lastig te timen.

Aan het eind van de middag gingen we naar de badmintongroep waarvoor we waren uitgenodigd door Ibu Finarshi, Jayaraya Satriya Badminton. Zelf was ze er helaas niet maar wel een andere trainer. Het bleek een jeugd topselectie groep van kinderen van 6 tot 17 jaar, die per week 36 uur trainen! Het niveau lag dus flink hoog. Met een geleend racket, normale gympen waardoor de vloer helemaal spekglad was, raar licht en snelle shuttles, werd er toch door Colin en Damian flink tegenstand geboden. Er werd eerst gesingled en daarna nog een dubbel gespeeld. Het was echt super leuk.

Onze chauffeur die zelf niet badmintonde werd helemaal enthousiast, hij was aan het aanmoedigen, roepen en wilde op een gegeven moment zelf ook nog even proberen. Dat viel hem nog erg tegen maar hij vond het heel leuk.

Aan het eind gingen Colin en Damian nog even met iedereen op de foto.

Op de terugweg haalden we nog even de broodnodige reistabletten en diarree remmers, waarna Damian enorm over z’n nek ging in de auto. Op zich niet bijzonder grappig behalve dat Meggie, onze gastvrouw, een fobie heeft voor kotsen, wat dan weer een leuk gesprek werd toen we terug kwamen. Er werd in ieder geval niet veel gegeten door iedereen, omdat iedereen zich niet helemaal goed voelde.