Dag 6 – Road to Hana

Een roadtrip binnen een vakantie die een soort roadtrip is: Inception is er niets bij.

De Road to Hana is een weg naar het plaatsje Hana. Hana zelf is niet zo heel bijzonder maar de weg er naar toe gaat door een soort jungle, langs allerlei lookout points, Wayside State Parks, watervallen en bomenplantages. De weg is zo’n 45 miles, en het lijkt of we bij elke milemarker wel iets te zien is, soms is de parkeerruimte echter zeer beperkt en moet je dingen overslaan. Dat is misschien maar goed ook, anders ben je echt dagen onderweg.

De weg is echter ook weer een flinke slingerweg in de bergen met 56 smalle bruggetjes, dus Cynthia had er al flink zin in. Doordat het echter zo begroeid was, was er van ravijnen echter niet zoveel te zien en viel het deze keer dus reuze mee.

De eerste stop die we maakten was bij de Ho’okipa lookout, een uitkijk over de oceaan en een kleine baai waar je de surfers kon zien surfen. Degenen die bezig waren, waren echter van het niveau kneus, maar toch leuk om te zien.

De volgende echte stop was bij de Garden of Eden arboretum, waar echt heel veel mooie bloemen en bomen te zien waren. Ook zat er nog een oude eend van voor het kleurentelevisie tijdperk. Stiekem ging het pad ook nog flink op en neer, dus qua hike kilometers zaten we ook goed. Het luie zweet wordt er gewoon flink uitgewerkt zullen we maar zeggen. Helaas was het zo dat Damian maar vooral Cynthia een lopend buffet waren voor de muggen die er rondvlogen. Cynthia’s benen zaten vol met bulten, sommige bulten hadden zelf bulten.. gelukkig hadden we nog wel wat insectencreme in de auto en dat hielp enigszins.

Hierna stopten we bij het Honomanu Park, een klein strandje in een baai. We waren ondertussen met de auto al aardig omhoog gereden, dus het was best een flinke tippel naar beneden en naar boven, zeker omdat de zon inmiddels flink was gaan schijnen. Niemand wilde zich laten kennen, dus liepen we alle 4 in een flink tempo terug omhoog, alsof er weer een record verbroken moest worden. Gek genoeg met dit soort dingen halen we altijd mensen in, maar worden we zelf niet ingehaald.

We kwamen nog een bomenpark tegen, het Keanae Arboretum. Op zich veel kleiner dan de vorige, maar toch wel weer een mooi uitstapje.

We reden verder en kwamen op het halfway punt, waar een zaakje zat waar we even wat te eten en te drinken namen. We kochten onder andere een heerlijk bananenbrood, waar ze hier naar eigen zeggen bekend om staan. Het was ook nog warm, al kan dat ook zijn doordat het de hele tijd in de volle zon stond.

We stopten bij een Lava grot met als groot voordeel dat we even een keer niet ergens in de volle zon liepen. Zo’n grot is altijd leuk om te zien, maar op de foto komt het vaak niet echt gezellig over. Maar goed, we willen jouw als bloglezer toch niet teleurstellen, en daarom toch de foto’s.

In de reisblogs hadden we gelezen dat het bij de Road to Hana vooral gaat om de reis en niet de bestemming. In Hana aangekomen bleek dat dat echt zo was, Hana zelf is echt een suf stadje, als de weg er naar toe niet zo mooi was, zou niemand er heen gaan, ik denk dat ze het dan gewoon hadden laten afzinken.

Maar er was nog wel iets te doen, via een klein trail kon je komen bij een strand met rood zand, omgeven door rood lavagesteente, het Red Sand Beach van Hana (niet echt een inventieve naam).

Op de weg terug konden we dit keer stoppen bij het Pua’a Kaa state wayside park. Een klein parkje met een mooie waterval waar ook een kleine poel is om zelf te zwemmen.

Terwijl Colin en Damian al richting het poeltje gingen, kwam Richard er iets later achteraan. Soepel als hij was, lag hij ineens languit tussen en op de rotsen, wat hem naast een flinke deuk in zijn ego, een flinke bult van het formaat golfbal op zijn rechteronderarm opleverde. De foto’s waren gelukkig wel mooi.

En ook hier kwamen we hem weer tegen, Feek Vronk.

We reden door en werden onderweg nog flink gehinderd door twee honden die op hun dooie gemakkie op de weg rond liepen. We reden verder naar huis en gingen nadat we ons even hadden opgefrist, op zoek naar iets te eten, na bij elkaar 10 mile te hebben gereden, en bij 3 verschillende burgerrestaurants te zijn gestopt, eindigden we bij de Mac op een halve mile van ons hotel.