Dag 5 – Haleakala

Het was eigenlijk de bedoeling om de zonsopkomst op de Haleakala vulkaan te zien vandaag. Dan had hier gestaan dat we om 4 uur waren vertrokken, dat dat zo vroeg was, en koud, enzovoorts.

Echter, we hadden net naast de beperkte plekken gegrepen met reserveren. Wat wel mogelijk was, was de zonsondergang te bekijken op dezelfde plek, en eigenlijk was het best prettig om niet zo super vroeg op te moeten staan.

Hierdoor hadden we een relaxed ontbijt, gingen we even naar een strandje voor een frisse duik. Op het strand waren echt heel weinig mensen, het leek wel een concert van Rene le Blanc.

Nadat we hadden geluncht, begon het hoofdprogramma, de trip naar de Haleakala vulkaan. We gingen op weg en al snel kwamen we bij de voet van de vulkaan. De weg omhoog was voor de één een geweldige rit, voor de ander was het een marteling die zich afspeelde in de diepste krochten van de hel, gedaan door Lucifer zelf.

Het was een aanéénschakeling van bochten langs diepe ravijnen zonder begroeiing. Het zag er echt bijzonder uit, zeker toen we de wolken in reden. We reden uiteindelijk door het wolkendek heen, weer de zon in.

Het plan was om eerst het sliding sands trail voor een deel te lopen. We parkeerden de auto al bij de plek waar we straks de zonsondergang wilden gaan bekijken en moesten een klein stukje terug lopen, weer terug de wolken in, om bij het beginpunt van de trail te komen.

In plaats van omhoog te lopen, begin je hier juist met naar beneden lopen, de krater in. We begonnen dus lekker te lopen. Onderweg probeer je constant vast te leggen wat je ziet, maar op de camera komt het dan toch vaak niet zo over als in het echt.

In de vulkaan waren diverse kleine kraters te zien van latere, kleinere uitbarstingen. Er hing ook een zwavellucht, maar dat had waarschijnlijk meer met de pizza van de dag ervoor te maken.

Na een uur te hebben gelopen, besloten Richard en Cynthia weer terug te gaan, terwijl Colin en Damian nog een stuk verder liepen. Het leuke was dat zij nog Feek Vronk tegen kwamen.

De hike terug naar boven was echt killing. In de zon, nergens schaduw, en wat naar beneden een prima pad leek, bleek naar boven een soort mul zand te zijn. Gelukkig liepen er nog andere mensen op het pad, want dat geeft een doel om naar toe te lopen.

Supertrots op ons zelf dat we het toch weer gedaan hadden, waren we klaar voor de zonsondergang.

We kozen een plekje op de piek uit en moesten nog wel een uurtje wachten. Het begon ondertussen wel frisser te worden, gelukkig hadden we onze truien bij ons.

De zonsondergang was echt supermooi om te zien. Eén grapjas dacht dat het nodig was om te klappen toen het afgelopen was, alsof het een vlucht naar Benidorm was, maar gelukkig bleef hij of zij de enige.

We wilden nog even blijven tot het echt donker werd, zodat we ook de melkweg konden zien. Het werd wel heel snel koud, dus wachtten we in de auto. Bij het zien van de eerste ster vonden Cynthia en Damian dat het wel genoeg was, maar ze moesten toch nog even wachten, want Richard en Colin wilden echt veel sterren zien. Op de foto is de melkweg ook nu weer niet zo duidelijk als in het echt helaas.

Uiteindelijk konden we in het donker naar beneden rijden. Cynthia viel al vrij snel in slaap waardoor het een stuk relaxter afdalen was.

Iedereen was echt goed moe, dus we sliepen weer prima.