Dag 10 – Southern Point – Green Sand Beach – Black Sand Beach – Halemaumau Crater

Na een paar lekkere tosti’s verlieten we onze garagebox en gingen op pad naar de eerste stop van vandaag, het Southern Point, het meest zuidelijke puntje van de VS.

Wat hier vooral heel gaaf was om te zien was de enorm ruwe zee en de flinke golven. Als de twee volleerde surfpro’s die ze waren, zagen Colin en Damian direct dat ondanks de fikse golven, je hier niet kon surfen doordat de golven te kort op de kust pas omsloegen.

We gingen vervolgens naar de volgende bezienswaardigheid, een groen strand. Om daar te komen moest je wel 3 mile langs de kust door ruw terrein lopen, of je kon 20 dollar per persoon betalen om door een local er heen gebracht te worden in de achterbak van z’n 4×4. We zijn natuurlijk geen watjes dus kozen we er voor om te lopen. Het uitzicht langs de kust was echt prachtig. Er waren constant diverse paden en wegen die je kon nemen, wat ook kwam door de 4x4s die allerlei wegen hadden gecreëerd.

Al vrij snel bleek dat er nog een gezin vrij stevig doorliep en wij aanvaarden de challenge!

Wij maakten een aantal strategische keuzes qua paden waardoor we een gaatje sloegen en toen we omkeken en zagen dat de zoon met de handen op z’n knieën stond uit te puffen, wisten we dat het een gelopen race was.

Ruim voor de andere familie kwamen we aan bij de baai met het groene zand. Via een een kleine afdaling langs de wand kon je op het strand komen.

Na een tijdje gingen we weer terug, dat was verder niet echt bijzonder. Het was best heet, maar met een lekker briesje, dus dit keer geen levende bbq. Teruggekomen bij de auto bleken we allemaal wel flink vies te zijn van het stuifzand.

Nadat we dus al geel, rood en groen zand hadden gezien, moesten we ook nog even naar het black sand beach. Dit strand was een stuk makkelijker te bereiken, je kon er gewoon je auto parkeren, wat ook te merken was aan hoe druk het er was. Nou hebben we ooit in IJsland al zwart zand gezien, maar toen was het weer wat minder, waardoor het toch niet zo’n strandgevoel gaf.

Er was ook een stukje waar soms zeeschildpadden aan land kwamen, maar die waren er nu helaas niet, jammer de bammer. Colin dacht er nog wel één in het water te spotten, maar het kan ook zijn dat het gewoon een plastic zakje was.

We hadden nu een wat langer stuk rijden voor de boeg, richting Hilo. In Hilo gingen we nog naar een lokale bezienswaardigheid, de Rainbow Falls. Een mooie waterval waar je vaak de regenboog kan zien (vandaar de naam denk ik) door het opspattende water. Helaas was het bewolkt toen we aankwamen en was de regenboog ver te zoeken.

We besloten naar het hotel te gaan. s’ Avonds gingen we eten bij de iHop en terwijl we daar zaten hadden we het over of we ergens lava zouden kunnen zien. We zochten het op, en het bleek dat we het best ’s avonds konden gaan naar een bepaald uitkijkpunt. Nadat we dus gegeten hadden, sprongen we in de auto en reden we richting het Volcanoes National Park, zo’n drie kwartier rijden, wat speciaal hiervoor 24 uur per dag open is.

Omdat we na de piektijd kwamen, konden we de auto parkeren op de meest dichtbije parkeerplaats. Het pad naar de outlook van ongeveer een kilometer was verder niet verlicht, dus je moest afgaan op het lampje van de telefoon en door te zoeken waar je lichtjes van andere mensen zag.

Het laatste stuk van het pad was onverhard dus nog iets lastiger in het donker. De sterrenhemel was trouwens ook mooi om te zien, de melkweg was erg duidelijk te zien.

Maar we kwamen natuurlijk niet voor de sterren maar voor de lava. Vanaf de rand waar we stonden, waren we op ongeveer 800 meter van de lava. Het was echt gaaf om te zien maar erg lastig op de foto te zetten. Zeker met de grote lens konden we het wel mooi dichtbij halen, maar elke foto leek wel genomen door een Parkinson patient, iedere foto was zwaar bewogen. Tegen het einde hadden we eindelijk de juiste instellingen te pakken, en hadden we redelijke foto’s.

We gingen weer terug, blij dat we dit gegaan hadden.