Dag 11 – Lava Tree State Park – Mauna Kea

Paniek!

Balen, we kwamen er achter dat de oplader van de Canon battery packs ergens onderweg is blijven liggen. Geen battery packs, geen foto’s. En hoe moeten we zonder foto’s jouw als trouwe lezer van dit razend spannende reisblog op de hoogte houden van onze avonturen.

Omdat we pas in het begin van de middag moesten vertrekken, ging Richard in Hilo op zoek naar een oplader. Je denkt, eitje, in de VS hebben ze alles bij de Walmart, dat bleek niet zo. Na diverse winkels te zijn afgegaan, terechtkomende in steeds slechtere buurten, moest hij het opgeven. Hij kwam terug in het hotel en je raadt het al! Ze hadden nog steeds de oplader niet gevonden.

Via Amazon hebben we er één besteld die als het goed is, bij het volgende hotel wordt afgeleverd als we daar aankomen. Voorlopig moeten we dus even batterijen sparen en dus even niet de grote lens gebruiken. Als je in de loop van de week toch ineens foto’s ziet die door telefoons zijn genomen, weet je hoe het komt.

We vertrokken richting het Lava Tree State Park. In dit gebied staan diverse pilaren van lava die zijn ontstaan doordat lava door een bos vloeide, en de lava tegen de meest stevige bomen begon af te koelen. Een gek gezicht was het wel, het deed vaak wat meer aan wat anders denken.

Na dit piemelpark, gingen we naar het hoofdprogramma van vandaag, de Mauna Kea vulkaan, met 4.2 kilometer de hoogste vulkaan van Hawaii. Hoe hoger we kwamen hoe mistiger en hoe kouder het werd.

We moesten halverwege bij het visitor centre stoppen, om te acclimatiseren. Hier deden we de thermokleding aan want het was inmiddels nog maar een graadje of 5. Jammer dat we geen handschoenen hadden. Iemand had ze mee willen nemen, maar iemand anders vond dat niet nodig naar Hawaii.

Na iets minder dan een uur gingen we verder. Om verder te mogen moest je in een 4×4 rijden, iets wat ook gecontrolleerd werd bij de weg naar boven. Dit was ook echt wel nodig omdat 2/3 van de weg naar boven onverhard was en echt wel vrij steil. Nou dacht Cynthia natuurlijk vorige week al een vreselijke rit te hebben meegemaakt, maar dit was er dan toch wel één van de buitencategorie billenknijpen. De auto stuiterde en gleed lekker heen en weer op het gravel, langs het ravijn, waardoor Cynthia er achter kwam dat het altijd erger kan..

Maar goed, we kwamen veilig boven. Net toen we boven kwamen, werden we wel verrast door een vent op een racefiets. We spraken hem later en hij vertelde dat hij ’s ochtends om 6 uur was begonnen aan de klim, en met diverse pauzes dus 12 uur aan het klimmen was geweest. 12 uur! En dan ook dat stuk over die onverharde weg.. nou, dan zijn die trailtjes die wij hebben gelopen ineens kinderspel.

Op deze top staan diverse megatelescopen, wat wel gaaf is om te zien. De zonsondergang bekeken we vanuit de auto. We probeerden met de telefoon een mooie timelapse te maken, wat een beetje in het water viel, door de diverse chinezen die er ook rond liepen en precies voor de zon gingen staan met hun bamihoofd.

We reden weer naar beneden, wat ook weer een uitdaging was, omdat je in een automaat heel snel te hard zou gaan, en je remmen konden oververhitten. Je moest daardoor toch handmatig schakelen en heel hoog in de toeren rijden, zodat je op de motor afremt en niet je remmen hoeft te gebruiken. Dat maakt echter wel flink lawaai, wat ook weer niet fijn is.

Bij het visitor center werd er nog even gecontroleerd of de remmen niet oververhit waren en toen mochten we door naar het hotel, om de dag weer af te sluiten.