Dag 3 – Emalahleni – Graskop

Toen we gingen inpakken thuis wisten we natuurlijk wel dat het winter zou zijn in Zuid-Afrika maar toch denk je, we nemen wel vooral zomerkleding mee en misschien een extra trui.

Toen we gisterenavond naar de mall liepen om te gaan eten was het best wel fris maar vanochtend bleek die instelling met inpakken, niet helemaal de juiste keuze. Het zat tegen het vriespunt en het waaide ook nog stevig door. We gingen even naar de mall om verse broodjes te halen voor de lunch. Gelukkig waren die nog warm en kon je je handen er een beetje aan opwarmen.

We hebben inmiddels ook geleerd dat ze hier niet aan kleine beetjes knoflook doen. Gisteren werden de lunch en het dinner al vergezeld van knoflookpasta, het broodje wat Damian vandaag uit koos was vermoedelijk gebakken met knoflookboter, daarna gerold door de knoflookboter, om daarna nog even met knoflookboter belegd te zijn. Ik denk dat Damian de rest van de vakantie geen last van muggen zal hebben, en als hij er nog een paar van eet, dan zit hij de komende vakanties ook safe.

Colin was helaas niet helemaal lekker. Voor iemand die niet goed tegen lactose kan, is het nemen van een superdikke milkshake bij het avond eten misschien niet de beste keuze. De snelheid waarmee de p##p z’n lichaam uitging was op z’n minst opzienbarend.

We moesten eerst een flink stuk rijden waarmee we langzaam het landschap zagen veranderen. Van vooral uitgestrekte akkerbouw en heuvelachtig gebied naar bossen en bergen. Onderweg zagen we weer diverse bermbranden. Ze doen dat hier bewust, waarschijnlijk tegen het onkruid of zo. Onderweg kwamen zelfs hier een daar nog wat apen langs de weg tegen.

Nadat we eerst vooral prima snelwegen hadden gehad, kwamen we op een gegeven moment toch op wegen die je meer in Afrika verwacht. Het begon met een enkele pothole, toen steeds meer, en uiteindelijk reden we gewoon op een soort gravel weg.

We reden richting de Lone Creek Falls, maar besloten onderweg een kleine detour in te lassen om naar de Horse Shoe Falls te gaan. Nou dachten we dat we al op slechte wegen reden, maar het kon toch een paar tandjes beroerder, de vullingen trilde los uit je kiezen. Na zo een tijd te hebben gereden, stopten we even om te checken of we echt wel goed reden. Het bleek dat 20 meter verderop, na de bocht de eindbestemming was.

We gingen de auto uit en hoefden maar een klein stukje te lopen naar de waterval.

Hierna gingen we weer de auto in, weer terug over die stuiterweg richting de Lone Creek Falls. Halverwege gaf de navigatie aan dat we moesten af slaan. We zagen echter de weg niet echt maar na wat onderzoeken zagen we toch een spoor. Avontuurlijk als wij zijn, namen we deze weg, het was maar 1.5km tot aan de grote weg. Het was niet echt een weg eigenlijk meer een dubbel bandenspoor.

Net toen we volgens de navigatie nog maar 50 meter moesten rijden, bleek dat we wel even door een riviertje moesten rijden met erg steile oevers. Nou, dat ging hem dus niet worden. Er was gelukkig wel een kleine beetje ruimte om te keren, wel met 4 keer steken, maar anders hadden we dat pad achteruit terug gemoeten. Dat had niet iedereen in de auto even leuk gevonden.

We gingen dus weer verder op de normale weg en kwamen onderweg nog wat koeien tegen, en uiteindelijk kwamen we bij Lone Creek Falls. Hier was het ook een klein stukje lopen naar de waterval.

De laatste sightseeing stop waren de Mac Mac Falls. Deze waterval is ontstaan doordat goudmijners met dynamiet per ongeluk de loop van de rivier veranderde, en net als Hans Kazan plotseling een nieuwe toeristische trekpleister tevoorschijn toverden.

De rit er naar toe was eerst ook weer erg hobbelig maar ging gelukkig weer over in een goede weg.

Na deze laatste waterval, gingen we richting de B&B voor de nacht. Onderweg reden we nog langs een omgevallen vrachtwagen waardoor de weg bezaaid lag met (vermoedelijk) graan.

De B&B had twee leuke kamers maar het was er wel flink koud. De eigenaar zei zelf ook dat het huidige koufront wel erg bijzonder was. Nou, dat had voor ons niet gehoeven, deze bijzondere ervaring. De kamers waren uitgerust met een straalkachel en elektrische deken, al deed die bij Cynthia en Richard het dus niet. Dat wordt dus afzien.

We gingen op aanraden van de B&B eten bij de Glasshouse. Dit was een klein, erg sfeervol restaurant met prima eten. Damian en Richard bestelde een glaasje Merlot en kregen een erg goed gevuld glas van een oude man die zo uit de Muppetshow leek weg gelopen te zijn.

Terwijl we daar zaten viel de stroom uit, iets was gisteren ook al even was gebeurt. Hier duurde het alleen bijna 4 uur, waardoor we in onze kamer ook een tijd met alleen een nachtlampje hebben gezeten. En omdat de straalkachel natuurlijk ook elektronisch was, zakte de temperatuur flink.