Dag 18 – Robben Island – Lions Head

Je kan niet Zuid-Afrika bezoeken en niet aan Nelson Mandela denken. Vandaag gingen we dus een bezoek aan Robben Island brengen.

Helaas kwamen we 1 persoon te kort vandaag. Cynthia voelde zich beroerd en bleef helaas voor haar een dagje in het hotel.

Om 9.00 ging de boot naar Robben Island. Waar we normaal gewend zijn dat wanneer er staat 45 minuten van te voren aanwezig, wij de enigen zijn die zich hier iets van aantrekken, was het nu een drukke boel. Desalwelteplus hadden we een prima plekje op de boot.

Aangekomen op Robben Island werden we in een bus gepropt. Gepropt? Ja, gepropt. Tenminste, de bankjes waren schijnbaar voor 3 mensen, maar hier in Nederland zouden ze voor 2 zijn, en in Amerika voor 1. Waarschijnlijk was dit allemaal onderdeel van de gevangenis experience, even kort laten voelen hoe het is om geen bewegingsruimte te hebben.

We werden langs diverse plekken gereden op het eiland waar we even stil stonden en waar de guide het een en ander vertelde.

Tussendoor stopten we nog even bij een uitkijkpunt op Kaapstad. Hier mochten we de bus even uit: Free at last! Helaas moesten we weer terug de bus in en reden we terug naar het gevangeniscomplex bij het begin.

Hier kregen we het tweede deel van de tour, lopend door de gevangenis onder begeleiding van een voormalige politieke gevangene die van alles vertelde over hoe het gevangenisregime over de jaren was veranderd. Het was in ieder geval erg indrukwekkend om te zien. Eerst kwamen we langs cellen waar officieel 50, maar in de praktijk 100 mensen in zaten.

We eindigden bij de cel van Nelson Mandela. Nou zagen die er wel allemaal hetzelfde uit, dus het had net zo goed een andere kunnen zijn.

Hierna gingen we terug naar de boot en richting het vaste land. Bij de bakker haalden we even een paar broodjes, zodat we direct Cynthia konden ophalen en richting Lions Head, om daar een hike te doen.

Helaas was Cynthia nog niet hersteld, dus gingen we met z’n drieën. Het was een klein half uurtje rijden en we parkeerden de auto bij het trail head. Er stopte ook net een bus van een school of zo, dus we haastten ons even om de groep voor te blijven.

De hike begon op papier met een stukje vals plat. Ten minste, dat hadden we gelezen op Internet. Nou, degene die dat geschreven heeft moeten ze solitair opsluiten op Robben Island, want 20% stijging is in geen enkel boekje vals plat. Richard zijn tong hing na een paar honderd meter al op z’n schoenen.

Dit ‘vals plat’ over een soort gravelpad, ging na een tijd over in een rotspad, en toen in een rotsblokkenpad. Het uitzicht was in ieder geval al mooi.

Hier en daar kwamen er wat extra uitdagingen bij zoals stalen trappen, kettingen en wandbeugels.

Omdat Cynthia er dit keer niet bij was, vonden Colin en Damian het nodig om Richard eens even goed te laten zweten en het tempo goed hoog te houden.

Het laatste stuk had niets meer met hiken te maken, maar meer met boulderen. Het was wel supergaaf. We konden op dat moment geen foto’s meer maken omdat beide handen nodig waren om veilig boven te komen.

Na 47 minuten stonden we boven op de berg. Nadat de zuurstofniveaus bij Richard weer waren aangevuld kon ook hij van het uitzicht genieten.

In de verte konden we Robben Island zien liggen.

Na een kwartiertje vertrokken we weer naar beneden. Nou is dit een stuk minder zwaar maar zeker niet gemakkelijker. Zeker het klim en klauterstuk was echt opletten geblazen.

Na 48 minuten stonden we weer beneden en konden we terug naar het hotel. Gelukkig was Cynthia toen een klein beetje opgeknapt en konden we ’s avonds in ieder geval gezellig met z’n 4-en eten.