Dag 16 – Marianne Wine Estate

Na alle geproefde wijn van gisteren, werden we opvallend makkelijk wakker. Het was duidelijk, we hadden hier niet te maken met chateau migraine, maar met prima wijntjes.

We hadden weer een flink ontbijt. Wat hier schijnbaar gewoon is, is dat je eerst yoghurt met fruit en muesli krijgt en daarna krijg je je warme ontbijt: eieren, spek, worstjes etc. Hier kregen we zelfs nog tussendoor croissants en muffins. Het duurt tot na kerst voordat we deze extra calorieën kwijt zijn, kerst 2025 welteverstaan.

Vanochtend gingen we op zoek naar een golfbaan om een balletje te meppen. Er waren diverse golfbanen in de buurt en op aanraden van het personeel hier gingen we naar Hazeldal. Wat hier erg leuk was, was dat er met behulp van camera’s op een computerscherm werd getoond hoe je had geslagen, hoe ver, hoe hoog, hoe scheef etc.

We sloegen 200 balletjes weg, sommige vrij ver, sommige niet verder dan de lengte van een gemiddelde midgetgolfbaan, sommige kwamen het hokje niet uit en eindigde tegen de rechtermuur, en kaatste dan gevaarlijk terug richting jezelf. Colin wist zelfs nog een gat in het kunstgras te slaan. Het was in ieder geval leuk.

We wilden wat eten bij het restaurant van de golfbaan maar dat bleek vol te zitten, dus reden we maar richting het hotel. Onderweg reden we langs nog een golfbaan, met winkel en restaurant, dus stopten we hier ook nog even. De golfshop stelde niet veel voor maar het restaurant was prima. We hadden ook een mooi uitzicht op de baan. Wat vooral leuk was, was dat we in de verte een kudde impala’s op de baan zagen grazen. Toen er golfballen (mens en/of ding) in de buurt kwamen, waren ze wel snel weg.

Bij het hotel aangekomen deden we even rustig aan. Om 15.00 hadden we een cellar tour en barrel tasting gepland staan. Terwijl we zaten te wachten op de wijnmeester Willy die even wat spullen moest pakken, pakten wij net even de start van de F1 mee. Go Max! Ook keken we nog even vanaf het terras op de wijnvelden.

De wijnmeester, die we overigens ook gisteren hadden, nam ons mee naar de wijnkelder. Hij vertelde van alles, over de druiven, het plukken, het persen, het rijpen, het mengen, ga zo maar door. Helaas konden we niet alles even goed verstaan, maar de wijn smaakte er niet minder om. Ondanks dat hij dit iedere dag doet, pikte hij zelf ook ieder wijntje nog even mee. Waarschijnlijk heeft hij een lever zo groot als een skippy bal aan het eind van zijn carrière, maar hij geniet in ieder geval wel van zijn werk.

Na de tour en de tasting, keken we nog even het laatste deel van de race, al was de spanning er toen wel af. Willy de wijnmeester kwam nog even met een wijntje aan wat we ook moesten proeven en daarmee zat iedereen wel aan z’n tax.

Na het avondeten kochten we nog een fles van de Floreal 2004, de Nelson Mandela wijn, om mee naar huis te nemen.