Dag 9 – Nid D’Aigle

Nou, ook vandaag stond er een lichte activiteit op het programma, gevolgd door strand.

De lichte activiteit was een trip naar het hoogste punt van La Digue, Nid D’Aigle. Volgens de beschrijvingen die we gevonden hadden kon je tot halverwege er komen via de weg. Daar hield de weg op bij een restaurant. Aangeraden werd je te laten brengen door een taxi, maar je kan natuurlijk ook lopen of fietsen. Omdat wij natuurlijk niet voor de makkelijkste optie gingen, stapten we op onze fietsen en gingen op pad.

Eenmaal bij de beklimming aangekomen, bleek al heel snel dat 20% klimmen op de fiets voor ons niet is weggelegd. Na het eerste stuk succesvol te hebben afgelegd, spoot de verzuring uit onze oren. We stapten af en gingen te voet verder. Na zo nog een stukje te hebben afgelegd, besloten we om onze fietsen maar even achter te laten omdat het er bepaald niet vlakker op werd, dus dat verder fietsen er toch niet meer van zou komen.

We gingen dus verder met de beklimming en lieten ons niet kennen. Met de tong op onze schoenen, het zweet gutsend uit alle poriën en een hartslag van boven de 200, kwamen we bij het restaurant Bellevue. We waren daar alle 4 wel toe aan een drankje. Het uitzicht was al mooi in ieder geval. We zagen de Big Union Rock, zonder de schildpad ‘The Hoff’. Verder zagen we diverse vleerhonden vliegen.

Net voordat we het pad op wilden gaan, kwamen er mensen het pad af die ons vertelden dat het niet te doen was, dat het pad te veel begroeid was. Watjes dus.

Wij gingen het pad op en het eerste stuk was vrij eenvoudig. Natuurlijk zagen we nog wat beesten en mooie bloemtjes.

Langzaam werd het wat lastiger en we kwamen uit bij het punt waar de andere lopers waarschijnlijk waren gekeerd. Het was idd erg overwoekerd maar niet genoeg om ons tegen te houden. Hier en daar moesten we ook nog stevig klimmen over joekels van rotsen, maar de top kwam in zicht!

Colin dacht bij een grote steen dat we er al waren, maar we moesten nog een klein stukje verder om echt op de top te komen. Misschien kwam het door een tekort aan zuurstof of een gebrek aan water, maar het uitzicht was echt super, we waren letterlijk in de wolken en konden rondom het hele eiland kijken. Nadat we een beetje bijgekomen waren en ons zelf op de borst aan het kloppen waren dat we dit wel maar mooi gedaan hadden, kwam er een Duits stelletje de piek oplopen. Gelukkig ook wel erg vermoeid, maar toch jammer.

Ze waren overigens erg vriendelijk en we wisselden wat verhalen uit. Nadat ze een foto van ons viertjes gemaakt hadden, wat ook wel eens leuk is, besloten we de tocht weer naar beneden te maken. Dit was op sommige stukjes wat lastiger, maar in ieder geval minder vermoeiend. Bij een bepaald lastig stuk rotsen, kwam net een stelletje naar boven maar toen ze zagen waar wij vanaf kwamen klimmen, maakten ze rechtsomkeer.

Bij het restaurant kwamen we gelukkig weer op asfalt te lopen, wat een stuk makkelijker ging. Na 5 minuutjes dalen vanaf het restaurant kwamen we mensen tegen die vroegen hoe ver het nog was. Wij zeiden 5 minuten en toen keken ze erg opgelucht. Toen we zeiden dat dat wel 5 minuten naar beneden waren, dus waarschijnlijk 10 omhoog, trokken ze wit weg.

Gelukkig stonden de fietsen er nog en konden we daarna lekker afdalen. Nou ja lekker… De weg was niet echt strak asfalt, al was het wel beter dan in België, en de remmen van de fietsen waren ook wel over de houdbaarheidsdatum heen..

Maar goed, we kwamen alle 4 veilig beneden en fietsen op ons gemak naar het hotel. De paar klimmetjes onderweg waren niet echt fijn, de verzuring sloeg bij Richard en Cynthia dan weer direct toe, maar we haalden het.

Nadat we gegeten en even uitgerust hadden, wilde we dit keer aan de andere kant van het eiland fietsen tot waar de weg stopt en vanaf daar een trail lopen naar Anse Cocos, ook weer een super mooi strand. We stapten dus weer op de fiets en gingen op pad. Ook nu moest er helaas voor de dijbenen weer een aantal kleine, maar steile klimmetjes bedwongen worden.

We kwamen bij het einde van de weg, parkeerden onze fietsen, en gingen op zoek naar het pad. Dat was dit keer niet zo duidelijk te vinden. Er zat een vrouw op een rots als een swami te yoga-en, of misschien zat ze gewoon niets te doen, en we vroegen aan haar of zij wist wat het pad was. Volgens haar was er vroeger wel een pad maar nu niet meer, dat het al heel lang niet bijgehouden is, en dat de enige manier om naar Anse Cocos te gaan vanaf deze kant, met laag water via het strand te lopen. Omdat we al vaker waarschuwingen in de wind hadden geslagen, gingen we toch kijken of we het pad konden lopen, omdat we wel iets gevonden hadden wat op een pad leek.

Na ongeveer 5 minuten te klimmen en klauteren over de rotsen, besloten we dat dit toch echt een brug te ver was, en dat we beter om konden keren. We waren dit keer verslagen, wat een teleurstelling…

We gingen weer op de fiets over diezelfde vervelende klimmetjes terug om op het strand te gaan liggen en stukje voorbij het hotel, waardoor we nog net even lekker een extra klimmetje in de bovenbenen hadden. We konden echter geen goed plekje vinden met wat schaduw dus besloten we om maar eens lekker bij het zwembad van het hotel te gaan liggen. We moesten de heuvel dus weer op, en inmiddels waren Richards benen zo verzuurt dat hij op een citroen begon te lijken.