Dag 5 – Anse Lazio – Anse Georgette

Wat. Een. Belevenis.

Vandaag stond een dag strand op het programma. Maar niet zomaar strand, nee, één van de mooiste stranden van de wereld.

Gisterenavond hadden we nog even bij de dame van de receptie gevraagd hoe we met de bus naar onze bestemming moesten komen. We kregen het juiste busschema wat al een hoop scheelde. We vertelden dat we naar Anse Lazio wilden gaan, om vanaf daar de hike naar Anse Georgette te maken. Ze trok toen wit weg en raadde ons dat ten zeerste af omdat zij een paar jaar geleden bij een ander hotel werkte, waar een gast dit ook ging doen en tot op de dag van vandaag nooit meer teruggevonden is.

We gingen hierdoor natuurlijk toch wel even twijfelen, maar we lopen niet weg voor een uitdaging. We namen dus de bus naar Anse Lazio. We moesten wel even uitzoeken waar we er precies uit moesten, maar dat ging goed. Het bleek dat we nog wel een kilometer moesten lopen, de helft flink omhoog, de andere helft flink omlaag. Dat was op zich al een aardige beproeving. We kwamen op Anse Lazio, wat op zich al een prachtig strand was.

We twijfelden of we hier eerst even zouden gaan liggen maar besloten dat het beter was om direct de hike te gaan doen. We moesten even zoeken naar de start van het pad, maar met wat rondvragen aan de locals kwam het goed. Ook hier werden we wel gewaarschuwd dat het pad niet echt goed begaanbaar was, en dat als het te moeilijk bleek, je beter kon terugkeren. Ook kregen we als tip dat we rechts moesten houden bij splitsingen, iets wat we ook al gelezen hadden. Het begin van het pad was aan het eind van het strand, waar je tussen wat stenen door nog op een klein stukje strand getrakteerd werd.

Het pad begon op zich redelijk, al was het wel al snel een flinke klim

We kwamen langs een huisje waarvan we gelezen hadden dat de eigenaar het niet leuk vond dat mensen door zijn tuin liepen en dat je daarom achterlangs moest lopen. Gelukkig had hij inmiddels zelf een bordje neergezet over hoe we moesten lopen.

Wel moet gezegd worden dat de kwaliteit en duidelijkheid van het pad toen flink afnam. Het uitzicht was wel erg mooi, daar waar je uitzicht had dan..

Uiteindelijk kwamen we weer bij een soort huisje, beter gezegd een krot, hierover hadden we echter niets gelezen in beschrijvingen. We hielden toch maar gewoon rechts aan, al zag het pad er wel erg bedenkelijk uit.

Na zo een kwartiertje te hebben geploeterd, besloten we dat dit echt het pad niet kon zijn, zeker omdat er eigenlijk geen sprake meer was van een pad. We gingen dus uiteindelijk maar weer terug tot bij het huisje, en kozen daar een ander pad, wat een droge rivierbedding bleek. Daar kwamen we gelukkig wel heel snel achter omdat we op het echte pad terecht kwamen. We moesten wel nog even doorklimmen, al werd het soms wel even te veel.

Het bleek echter dat we toen bijna boven op de berg waren waar weer een wat beter begaanbaar pad liep, wat uitzicht had op een groot golfresort wat tegen onze bestemming aan lag.

We liepen nog even door en zagen uiteindelijk het beloofde land strand.

Onderweg naar beneden kwamen we nog voorbij een schommel, waar we nog even gebruik van maakten.

Eenmaal beneden aangekomen gingen we snel het strand op. We hebben al veel stranden gezien maar dit is echt het mooiste strand ooit!

Na 1 uur en 50 minuten op en neer klimmen op paden waar ze in de meeste landen nog geen berggeiten laten lopen, waren we zeker toe aan een frisse duik. Het bleek dat er flinke golven waren, sommige waren echt enorm, 3 meter zeker. Dit was echt geweldig. In de branding hoopte het zand zich wel op in de zwembroeken.

[widgetkit id=”4″]

[widgetkit id=”5″]

De omgeving van het strand was ook erg mooi om te zien.

Nadat we genoeg zand in onze naad hadden verzameld, om het stadstrand in Rotterdam te vullen, besloten we terug te gaan. Dit deden we echter via de eenvoudige route, over de asfaltpaden van het golfresort, in 20 minuten naar een bushalte.

Van deze kant terug met de bus was wel een aardige rit, maar we konden gelukkig zitten, dus de benen kregen in ieder geval rust.