Dag 6 – Korouoma Canyon

De vaste lezer van dit blog zal zich tot nu toe wel afgevraagd hebben waar de hikes blijven, of dat nu Colin en Damian er niet bij zijn, Richard en Cynthia ineens toch niet zo actief blijken te zijn tijdens de vakantie, dat het gewoon de hele tijd een beetje lanterfanten is; uitslapen, champagne ontbijtjes, massages, en zo voort.

Nee hoor, dat is niet het geval, ook deze vakantie moet er gezweet worden. Dus daarom zit er in deze korte vakantie toch in ieder geval één fatsoenlijke hike, 5 km door de Korouoma Canyon langs de Frozen Waterfalls.

Deze ligt 100 km buiten Rovaniemi, dus de dag begon met het ophalen van een huurauto bij het treinstation. Om toch een beetje vertrouwd gevoel te hebben, was het een Toyota Yaris. Richard reed weer terug naar het hotel om Cynthia en de koffers op te halen en toen konden we op pad.

De weg er naar toe was al erg mooi. Finland is niet erg bergachtig, al zijn er natuurlijk wel heuvels. Verder is er afwisseling tussen stukken bos met weidse vlaktes. Deze vlaktes zijn dan vaak bevroren meren met daarop een dikke laag sneeuw. Echt super mooi om te zien, helaas komt het op de foto echter totaal niet over.

De weg was wel besneeuwd maar prima te berijden. We kwamen weinig verkeer tegen, af en toe kwam ons wat tegemoet en we haalden niets in en werden niet ingehaald. Even dachten we dat we bij de Canyon zouden aankomen en dat het er superstil zou zijn.

Dat bleek helaas niet zo te zijn. De parkeerplaats was vrij vol met touringcars, andere auto’s en groepen met mensen die uitleg kregen van hun gids. Er waren nog net geen hotdogkraampjes.

We deden met wat moeite spikes onder onze schoenen. We hadden deze nog van onze IJsland trip, maar op deze hosklossen paste ze niet echt. Het moest maar. Na de eerste gladde afdaling bleek dat we allebei de spikes van één van onze schoenen al verloren hadden, dus echt veel nut hadden ze niet. Zeker niet nadat Richard de andere ook was verloren en Cynthia besloot die van haar maar van haar schoen te halen.

We gingen op pad en kwamen in een stoet terecht van tourgroepen. Op onze vertrouwde manier, en terwijl we ons hadden voorgenomen het rustig aan te doen, schakelden we toch weer een tandje bij om alle groepen in te halen. We hebben natuurlijk wel een naam hoog te houden.

Dat lukte uiteraard en op een gegeven moment liepen we in alle rust te genieten van de natuur. Wel werden we opgeschrikt door het geluid van hijgende bospaarden. Dat bleken we echter zelf te zijn. Die griep had er toch stevig ingehakt.

Goed, genoeg daarover. Nu even over wat we zagen. Dat was echt weer adembenemend mooi (vandaar dat we dus zo aan het hijgen waren). Het pad liep eerst naar beneden, naar de vallei. Vanaf een viewpoint konden we de eerste bevroren waterval al zien.

Uiteindelijk liepen we beneden langs de bergwand met de diverse bevroren watervallen. Maar ook het bos met z’n besneeuwde bomen was geweldig om te zien.

Wat omlaag gaat moet ook weer omhoog natuurlijk, dus helaas moesten we onze fitte lichamen ook weer naar boven heisen. Zonder de aanmoedigingen van onze personal trainers Colin en Damian leek het toch een stuk moeizamer te gaan. Ondanks dat het aan het vriezen was, was het onder de kleding toch flink warm geworden.

Bij de auto aangekomen, waren we blij dat de jas uit kon en dat we even lekker konden zitten. We gingen weer op weg, nu naar het laatste hotel van onze vakantie, het Apukka Resort.

Na het inchecken, werden we met onze bagage in een golfkarretje naar onze glazen iglo gebracht, super leuk. Schijnbaar heeft een koppel van Married at First Sight hier ook gezeten.

Richard moest nog wel even de huurauto terugbrengen dus die ging nog even op pad. Cynthia had gevraagd of hij nog een leuke foute kersttrui voor haar wilde meenemen die ze gezien had bij de kantoor van de kerstman. Deze keer herkende de kerstman hem nog wel en hopelijk heeft Richard zijn plekje op de nice list hiermee verstevigd. Hij had gepland de bus terug te nemen maar miste de bus en moest toen anderhalf uur wachten. Dat werd dus een Uber.