Dag 21, 22 en 23 – Sanur

Niks, niemandal, nothing, rien de knotse, niente, njet, zero, nul

De planning voor de laatste dagen in Sanur was simpel. Bij of in het zwembad liggen, beetje zonnen, vooral relaxen.

Helaas troffen wij weer een hier vrij onbekend weertype, een hele dag miezeren, afgewisseld met hier en daar een bui, en opgeleukt met af en toe een tropische stortbui. Het regent hier natuurlijk genoeg, maar dan eigenlijk voor de tropische stortbui die dan kort duurt waarna de lucht weer opklaart. Omdat dat nog niet genoeg pech was, werd Cynthia ook nog wakker met een bult op haar voorhoofd die zo groot was dat die een eigen zwaartekrachtveld aan het ontwikkelen was.

We lieten ons niet helemaal kennen en gingen toch nog even het zwembad in, dan word je ten slotte ook nat. Al met al was het wel gezellig, maar niet waar we naar uit hadden gekeken.

s’ Avonds gingen we lekker eten bij het restaurant hier om de hoek. De naam van het restaurant, Swastika steak house, was wel wat bedenkelijk maar het eten was prima. In tegenstelling tot wat de naam suggereert zaten er geen Duitsers en waren joden gewoon welkom. We konden er wel veel grappen over maken..

De volgende dag leek hetzelfde te beginnen maar gelukkig stopte de miezer en zagen we in het wolkendek nu al vrij snel wat blauwe plekken. Helaas niet boven ons, maar ergens anders hadden ze in ieder geval al zon. Net toen we de moed op wilden geven, bereikten de eerste zonnestralen ons door muggen geteisterde lichaam.

Snel werd 1 van de 4 spuitbussen zonnebrand die we hadden meegenomen gepakt en kon het grote bakken en braden beginnen. Heerlijk zwemmen, dobberen, chillen en dus zonnen.

s’ Avonds gingen we nog een keer lekker eten bij het restaurant hier om de hoek om daarna op de tv de openingsceremonie van de Asian Games te kijken.

Toen het afgelopen was, of beter, toen we er genoeg van hadden, vertrok iedereen naar zijn slaaphuisje, toen er een plotselinge wending kwam. Om de identiteit van de betrokkenen geheim te houden, zijn fictieve namen gebruikt. Het bleek dat Damien bezoek had van Jerry, een gezellige muis. Met Hiacynt op gepaste afstand en Collin hoog op een stoel, gingen Damien en Ricardo op jacht. Vooral Collin wist heel veel aanwijzingen te geven, veilig vanaf zijn hoge stoel, maar als de muis in de buurt kwam, bleef het bij het slaken van een gil.

Nadat Jerry achter het gordijn was verstopt, was de muis ineens verdwenen, het leek wel een Houdini act. Collin opperde dat muizen ook in gordijnen konden klimmen, en hij bleek hier in gelijk te hebben.

Na wat gedoe, viel de muis op Damien, die dit toch niet heel fijn vond, en speerde de muis richting Collin, die nog steeds veilig op zijn stoel stond, aanwijzingen te geven, maar toch heel snel verplaatste naar een nog hoger punt. Na nog veel heen en weer ge-ren, mislukte vang-acties en een hoop lol, waren we Jerry ineens kwijt. We liepen alle bekende schuilplekken nog een keer door, maar konden hem echt niet vinden. Damien besloot om maar bij Collin op de kamer te gaan slapen.

De volgende dag vertelden we het verhaal aan de hostess Made, en zij stuurde haar man er direct op af. Toen hij de muis inderdaad gevonden had, ging zij ook nog even polshoogte nemen, maar ook wel vanaf een hoge positie, met snelle verplaatsingen als de muis dat ook deed. Het was best hilarisch om te zien. Uiteindelijk werd een bezem de muis de baas, en ging Jerry in een plastic zakje naar buiten.

We genoten van de laatste uren in de villa, pakten nog even lekker de zon mee, om vervolgens de reis terug naar Nederland weer in te moeten zetten.