Dag 2 – Jakarta – Medan

We hadden allemaal geprobeerd te slapen tijdens de vlucht van 13 uur, niet iedereen was hier even goed in geslaagd, maar uiteindelijk voelden we ons allemaal even brak.

Door de vertraging hadden we op het vliegveld van Jakarta maar 3 kwartier voor de overstap. Dit was natuurlijk wel even paniek. Al snel bleek echter dat er nog heel veel andere mensen dezelfde overstap moesten maken waardoor we het idee hadden dat het wel goed zou komen.

Op zich ging het allemaal redelijk snel, we moesten echter wel van de ene kant van het vliegveld naar de andere kant om door de douane te gaan, en weer helemaal terug naar de uiterste gate… met het zweet in de bilnaad zaten we uiteindelijk in het vliegtuig voor het laatste stukje, richting Medan.

In Medan aangekomen hoefden we maar kort op de koffers te wachten en konden we naar buiten. Er moest wel nog even wat geld gepind worden.

Toch leuk om even miljonair te zijn… het is overigens wel maar 75 euro.

We vroegen ons af of je hier een rijbewijs nodig had om te mogen rijden… nodig hebben ze het in ieder geval wel, maar of ze het hebben was de vraag… Met de shuttle service van het hotel gingen we met gevaar voor eigen leven door het Indonesische verkeer.

Het hotel was in het centrum van Medan. We hadden twee kamers, 1 aan de voorkant, 1 aan de achterkant. Het uitzicht van die laatste was niet geweldig..

Maar goed, we zijn hier toch maar voor 1 nacht. Richard kwam nog vast te zitten in de badkamer door een klemmende deur die niet open wilde. Het bleek een stuk makkelijker te gaan door de deur te schuiven aangezien het een schuifdeur was. Het opvallende was dat in de andere kamer Damian precies hetzelfde overkwam.

Na deze genante situatie gingen we nog even op pad naar een mall dicht in de buurt. Omdat het minder dan een kilometer ver was, leek het een goed idee om te lopen. De straten tussen het hotel en de mall waren echter niet van het niveau chique winkelstraat waardoor dat toch een belevenis was.

In de mall was het een dolle boel doordat er een toeristische attractie was, wijzelf… schijnbaar kwamen er niet zoveel blanke toeristen in die mall en waren we dus zelf heel interessant. We leken de Beatles wel. Er werd gestaard, gekeken, gezwaaid, kushandjes gegeven (Ok, dat laatste niet maar het had gekund).

We gingen nog even een winkel in voor wat water en zo, en zagen dat badminton als sport hier inderdaad wel serieus genomen wordt.

Nadat we het hier wel mee hadden gehad, gingen we terug. We besloten nu niet te lopen maar met de tuk tuk te gaan.

Ook dat was een belevenis. Het begon natuurlijk met de onderhandeling over de prijs. Waarschijnlijk hebben we nog steeds te veel betaald, maar voor twee tuk tuks waren we 2 euro 50 kwijt… bij het betalen probeerde ze er natuurlijk nog 3 euro van te maken maar we hielden stand… voor ons gevoel reden ze wel met een iets te grote lach op het gezicht weg..

‘S avonds gingen we wat in het hotel eten. Het bestellen ging niet helemaal soepel maar we kregen wat we besteld hadden en dit was meer dan genoeg. Richard koos voor de Ajam Sambal, al zal hij daar morgen misschien spijt van krijgen.

Hierna vonden we het wel genoeg geweest voor de eerste echte dag. In de gang van het hotel viel de deur van de nooduitgang trouwens nog wel op..