Dag 18 – Pura Besakih – Tukad Cepung Waterfall

Vandaag zouden we eigenlijk rijden naar het oosten van Bali, naar de Pura Lempuyang,de Gate of Heaven, en de Pura Penataran Agung Lempuyang. Dit was best een flink stuk rijden, zeker 2½ uur.

We kwamen echter in een vreselijke file te zitten. Op de tweebaansweg stond het vijfbaans vast. Zelfs de scooters konden geen kant op. Hier en daar probeerden we nog wat foto’s te maken van wat we om ons heen zagen, maar als je stil staat, is dit toch een risico. Toen Damian een familie in de laadbak van een truck probeerde te fotograferen, dachten de meisjes direct dat ze misschien gekoppeld konden worden, waardoor Damian zich vrij ongemakkelijk voelde om nog naar buiten te kijken.

Na in twee uur honderd meter gereden te hebben, hadden we er genoeg van en kozen we er voor om om te keren. We lieten de tempels in het oosten gaan, en gingen naar Pura Besakih, de moeder tempel. We moesten weer door de bergen heen.

Onderweg kwamen we voor de zoveelste keer weer een processie tegen. Je snapt niet dat de mensen hier nog tijd hebben om te werken met al dat bidden, offeren, offerbakjes maken, ceremonies houden, processies lopen enzovoorts..

Boven op de berg gingen we lunchen bij een restaurant, wat een beetje de lokale variant was van een Pak Boli of Sense of China. Het eten was verder wel prima en het uitzicht mooi.

Uiteindelijk kwamen we bij de Pura Besakih. Omdat de parkeerplaats een heel stuk van de tempel af ligt, werd je achterop een scooter naar de ingang van het tempelcomplex gebracht. Zeker omdat deze weg omhoog liep, was dat best prettig.

We kregen een gids en gingen het complex in. Hij vertelde er van alles over, onder andere dat de tempel stamt uit de 11de eeuw, maar dat deze door vulkaanuitbarstingen grotendeels is verwoest, en dat deze iedere keer is herbouwd. Hier zag je nog een stuk van de originele tempel.

Verder legde hij uit dat de verschillende tempels in het complex voor de verschillende klasses van de bevolking zijn. En verder hoorden we een andere gids nog uitleggen dat soms ook verschillende beroepsgroepen ook een eigen tempel hebben. Op zich lijken ze allemaal op elkaar, al hebben de rijkeren natuurlijk wel een mooiere en uitgebreidere tempel.

Zoals iedere keer, mochten we de tempels zelf niet in, we mochten alleen vanaf de poort naar binnen kijken. Wat ook nu weer op viel was dat de mensen binnen vooral gezellig zitten te beppen, het is meer een thee kransje.

Richard had zich bij de ingang nog een offerbakje laten aansmeren en mocht dit bij de toeristenklasse tempel plaatsen en een wens doen. We zullen zien of deze uitkomt…

In de tempel liepen ook nu weer aardig was honden los. Sowieso zijn we die al over heel Bali vaak tegen gekomen waarbij Cynthia toch al aardig wat drempeltjes heeft overwonnen.

We moesten natuurlijk ook weer terug naar de auto, en de terugrit met de scooter was niet inbegrepen in de prijs. Als je de weg naar beneden keek zag je heel veel honden rond lopen. Dat werd Cynthia toch net iets te veel, dus koos ze ervoor wel met de scooter naar beneden te gaan. De rest ging lopen.

We gingen met de auto weer op pad, nu richting de Tukad Ceping waterval. We moesten hier weer een stevige trap van een meter of vijftig af om er te komen.

Beneden moesten we nog een stuk langs een minikanaaltje lopen om vervolgens nog verder een trap af te dalen.

Er waren twee watervallen die erg mooi waren om te zien. Het was ook nu weer duidelijk dat Instagram de mensheid geen goed heeft gedaan. Afgelopen keren was het ook al opgevallen, en nu dus ook weer, maar overal zie je tieners en twintigers poseren op de karakteristieke ‘kijk mij gelukkig zijn en een geweldig leven hebben’ pose waarvoor dan wel 5 minuten geposeerd moet worden terwijl de rest staat te wachten totdat er ruimte is om ook een foto te maken.