Dag 10 – Jokulsarlon – Svartifoss

Nog terwijl we aan het aankleden waren, kregen we een sms-je dat het bezoek aan de ijsgrot vandaag niet door kon gaan omdat het de laatste dagen te veel geregend had en de ijsgrotten niet veilig bezocht konden worden.

Dit gooide het schema voor vandaag dus aardig in de war. Het eerste idee was toen om de planning van vandaag en morgen om te gooien, en dus vandaag naar de Landmannalauger te gaan, een natuurpark. Onderweg daarnaar toe bleek echter dat om daar te komen we via een F-weg gestuurd werden, die afgesloten zijn in de winter, of 5 uur om moesten rijden. We besloten om te keren en toch weer naar het noorden te rijden, richting het Jokulsarlon, een meer aan de rand van de Vatnajokul gletsjer. Onderweg daar naar toe kwamen we natuurlijk watervallen, rare uitzichten, grappige huisjes en schapen tegen.

Op een bepaald moment reden we door een enorme vlakte van zwart zand, grind en stenen, hier en daar met een kleine of grotere rivier er doorheen. Gaande de weg naar het noorden werd het steeds mistiger, waardoor het geheel een hele desolate indruk maakte.

Na een uur rijden kwamen we bij de eerste uitlopers van de gletsjer aan, die door de donkere omgeving, wel leek licht te geven.

Uiteindelijk kwamen we bij het Jokulsarlon aan. Het leuke van dit meer zou moeten zijn dat je er heel veel ijs in zit drijven. Door de dichte mist voelden we ons echter net als de kapitein van de Titanic, je weet dat die ijsbergen er zijn, maar waar precies? Er waren gelukkig wel wat ijsschotsen te zien hoor.

Op zoek naar nog meer ijs, liepen we op een gegeven moment weg van de overige toeristen richting een stuk strand waar de uitloop van het meer via een kort riviertje in de oceaan uit kwam. Op dit zwarte zand lagen heel veel kleine en grote ijsklompen, wat echt een super mooi gezicht was.

Hierna reden we weer terug richting het zuiden, en konden we nog wat foto’s schieten van de gletsjer.

Onderweg wilden we nog de Svartifoss waterval bekijken, een waterval die van een muur van basalt pilaren valt. Aangekomen bij deze waterval bleek dat we nog wel 1.4km moesten lopen. Ondanks de regen, gingen we snel het pad op omdat het toch al wat donker begon te worden. Het pad bleek echter flink te stijgen waardoor het best lastig was. Onderweg kwamen we wel al kleinere watervallen tegen maar uiteindelijk kwamen we toch redelijk in de buurt. Hier bleek echter dat we niet verder konden omdat het laatste stuk van het pad langs een helling liepen en erg glad was. Omdat het ondertussen aardig donker begon te worden, besloten we maar om terug te gaan. De foto kwam er gelukkig nog redelijk licht uit.

Als verzopen katten stapten we de auto in en reden we snel naar huis.

Temperatuur: 5 graden.