Dag 4 – Tokio

We hadden de koffers nog maar net ontvangen of we moesten ze al weer door sturen naar het volgende hotel, omdat afgeraden wordt je koffers zelf door het OV heen te sleuren. We moesten zorgen dat ze voor 9 uur bij de receptie waren ingeleverd, inclusief al het papierwerk, gelukkig hielp de receptie daar bij.

Daarna kon de dag echt beginnen, met een bezoek aan het Teamlab Borderless Digital Art museum. Dit was echt een heel bijzondere ervaring, allerlei ruimtes met projecties op de muren, spiegels, lichtjes en discoballen. Het leek wel of we bij het ontbijt geestverruimende paddestoelen hadden gegeten, het was een grote psychedelische trip.

Na deze groepshallucinatie, gingen we naar bekender terrein, het Yonex Centre. Aangezien Yonex japans is, en badminton hier een grote sport, hadden we hier meer van verwacht, het uur wat we er vooruitgetrokken hadden was lang niet nodig. De showroom was vrij klein, msschien hebben we in Osaka meer geluk, daar zit er ook één.

Het was inmiddels tijd voor de lunch en we keken rond of we wat zagen. We vonden een klein restaurantje op een 1ste verdieping wat blijkbaar niet vaak door toeristen wordt bezocht. Ze hadden geen Engelse kaart, het zweet brak bij de serveerster uit wanneer ze aan onze tafel stond, en het viel ons toen ook op dat er echt alleen maar Japanners zaten.

Het eten was echter zeer lekker, al was het bestellen natuurlijk toch een beetje Russisch roulette geweest.

Omdat we wat tijd over hadden, besloten we vandaag in plaats van morgenochtend naar de Zojo-ji tempel te gaan. Dan kunnen we morgen iets langer blijven liggen, iets wat best welkom is.

Onderweg naar de Zojo-ji tempel liepen we nog over een leuke putdeksel, we hadden gelezen dat ze er daar aardig wat van hebben in Japan, al was dit pas de eerste die we tegen kwamen.

De Zoji-ji tempel was gelukkig niet zo erg druk. Dit is een mooie tempel gesticht door de Tokugawa clan. Je kan denken, nou en, maar wanneer je Shogun hebt gekeken op Dinsey+ zegt dit wat meer.

Er was ook een stukje met kleine beeldjes ter nagedachtenis aan miskramen.

We gaan natuurlijk niet alleen dingen bezichtigen en eten, nee voor onze trouwe lezers gaan we door het vuur met gevaarlijke activiteiten. Na bungeejumpen, haaienduiken, tokkelen, en heel veel hikes, gingen we nu een workshop eetstokjes maken doen. Mocht je denken, nou zo gevaarlijk is dat toch niet, denk er dan even aan dat Richard niet kan klussen zonder dat er een goedgevulde verbandtrommel in de buurt is.

We werden hartelijk ontvangen door een enorme stresskip. Het was namelijk een vrij kleine ruimte, wij kwamen te vroeg, de vorige groep liep wat uit, en zij bleef maar in paniek rondrennen en zich verontschuldigen. We werden er zelf onrustig van.

Uiteindelijk waren we aan de buurt en begonnen we met zelf ons hout uitkiezen en kregen basis houtjes, die we dan zelf tot eetstokjes gingen schaven, schuren en oliën. Colin en Damian kozen het hardste hout, iets waar ze vrij snel spijt van kregen. Richard had een slagje zachter en Cynthia had verstandig het zachtste hout gekozen.

Na een korte uitleg gingen we aan de slag met de schaaf. Met dat harde hout viel dat niet mee, en Colin en Damian waren in no-time aan het zweten alsof ze buiten in die 35 graden 10 rondjes om de Tokio tower hadden moeten rennen. De voortgang met de stokjes was echter bedroevend.

Richard ging duidelijk beter, al bleek dat gedeeltelijk ook te maken te hebben met een iets betere schaaf. Bij Cynthia lukte het namelijk ook niet, terwijl zij het zachtste hout had, en toen Richard het even met zijn schaaf probeerde vlogen de krullen door de lucht. Cynthia kreeg nieuw gereedschap en ze ging direct een stuk beter.

Met wat extra aanwijzingen van Richard, grootmeester stokjes schaven, lukte het bij Colin en Damian uiteindelijk toch ook.

Nu was het de bedoeling om de stokjes glad te schuren en de kantjes wat minder scherp te maken. Dit ging iedereen soepel af, en na een tijdje hadden we allemaal mooie gladde stokjes, al leek het of Cynthia de moeite genomen om haar naam in braille er op te zetten.

Terwijl we aan het wachten waren op de volgende stap, was er een volgende groep naast ons begonnen. De vader van dit gezelschap had een heel aparte techniek, zijn doel was om niet laagje voor laagje te schaven, maar om er in een paar ferme klappen, direct alles in 1 keer er af te halen. Het hele pand stond te trillen, hij zweette nog meer dan Colin en Damian, en het eindresultaat was dat zijn stokjes geen A kwaliteit waren.

Goed, terug naar ons eigen vakmanschap. De volgende stap was het er in laten graveren van de naam. Dat hoefden we niet zelf te doen, dat deden ze met een laser. We hoefden alleen maar door te geven wat er op moest. Cynthia schreef haar naam op en vroeg aan de dame of ze het in het Japans kon schrijven, dan werd シンシア. Richard wilde even laten zien dat hij Japans schrijven kon dus schreef direct in het Japans zijn naam, リチャード. De dame moest er een beetje om lachen, waarschijnlijk waren de karakters niet helemaal goed gelukt. Damian kreeg デミアン en Colin kreeg コリン.

Het graveren ging soepel, tot de stokjes van Colin. Dit ging blijkbaar niet helemaal goed, want je zag de hulp een enorme wegtrekker krijgen. Er hing ineens paniek in de lucht, er werd veel heen en weer gelopen, hulp bij gehaald, er werd een traantje weggepinkt, en Colin dacht dat hij opnieuw kon beginnen. Uiteindelijk kon het blijkbaar hersteld worden en kreeg hij toch een paar mooie stokjes.

De laatste stap was het oliën. Ik zal hier geen grap over P. Diddy maken, maar dit was een eitje.

De stokjes werden ingepakt en we gingen weer op pad.

We gingen nu naar een sumoworstelwedstrijddinnershow, een prima scrabble woord, maar ook een leuke avondactiviteit. Onderweg aten we nog even een ijsje in een kleine ijssalon. Ze hadden veel lekkere smaken, maar ook enkele bedenkelijke, zo was er olijfolie ijs. Het bestellen leek prima te gaan, Richard gooide er nog wat van zijn beste Japans tegen aan, maar uiteindelijk ging het toch mis, en kreeg Damian niet wat hij besteld had. Gelukkig luste hij dit ook.

Bij de sumoclub moesten we nog even buiten wachten maar uiteindelijk mochten we naar binnen. We kregen een plekje aan de dojo en we kregen al snel ons eten, een hot pot. Dit was een hele rare gewaarwording, want dit was een papieren bakje met een soort kippensoep met veel groene, wat rechtstreeks boven een vlammetje werd geplaatst. Hierdoor werd de soepel heet, maar het papier ging niet branden. Daarnaast kregen we nog gefrituurde kip, een soort rijst/tofu loempia en wat toetjes. Sowieso kon je onbeperkt bijbestellen, en Colin en Damian namen dus nog een paar extra kipstukken. De groenten uit de soepel bleven verrassend liggen en werden niet bijbesteld.

Eerst kregen we wat uitleg en een optreden van een Geisha.

De sumoshow was erg leuk en grappig. Het publiek werd er natuurlijk bij betrokken en aan het eind mochten een aantal vrijwilligers het ook nog even opnemen tegen 1 van de 2 sumoworstelaars. Gelukkig waren er genoeg Amerikanen zodat er niemand aangewezen hoefden te worden. Richard zag de bui al hangen natuurlijk, aangezien hij toch al een beetje de vorm heeft van een sumoworstelaar.

Na het sumospektakel, gingen we nog even tot rust komen in een mooie tempel, de Senso-ji tempel waar ook weer heel veel te zien was.

Je kon ook nog een geluksbriefje kopen en indien de spreuk niet positief genoeg was, kon je deze aan een rekje knopen en daarmee het afwenden. Richard probeerde zijn geluk.

We waren allemaal wel weer afgeserveerd, dus was het tijd om naar het hotel te gaan en ons bed op te zoeken.

Aantal stappen: 18465