Dag 2 – Tokio

Bij het uitstappen in Tokio, hing er een briefje met namen waarbij een Japanse dame druk stond te wijzen. Helaas zagen we daar ook Damian zijn naam op.

De dame vertelde ons dat z’n koffer niet was aangekomen en dat we ons moesten melden bij een balie in de bagagehal. 1 van 4 koffers is niet zo’n ramp, we doen toch altijd de kleding verdelen over de koffers.

Helaas bleek dat het om alle koffers ging en dan heeft het verdelen van kleding geen nut. Bij de balie stond een flinke rij en dus kostte het aardig wat tijd. Voordeel was dan weer wel dat we niet zelf hoefden te regelen om de koffers naar het hotel door te sturen van het vliegveld.

Het betekent echter ook geen laptop, dus betekent dat voor nu een blog zonder foto’s, die zetten we er later wel bij.

Na het halen van een wifi hotspot, voldoende Yen en 4 OV kaarten gingen we op pad. Tijdens het wachten totdat Richard de OV kaarten had gehaald, spotten Colin, Damian en Cynthia Victor Axelsen, 2-voudig Olympisch kampioen badminton en voormalig nummer 1 van de wereld. Met meer dan 2 meter lengte valt hij wel op tussen de japanners natuurlijk. Voordat ze het echt realiseerden, was hij echter al zover voorbij dat ze er ook niet achteraan wilden rennen voor een foto.

De eerste uitdaging was de juiste trein vinden maar dat ging verrassend soepel. Bleek alleen wel dat het een trein was waarvoor je stoelen moest reserveren, maar dat kan nog via een automaat op het perron.

Terwijl we op het perron stonden voordat we de trein inkonden, zagen we dat in de trein, de stoelen automatisch omgedraaid werden. Dat was toch wel een apart gezicht.

We moesten wel diverse keren overstappen, en dat was een beetje zoeken maar we hadden snel de smaak te pakken. Net als destijds in Indonesië, vielen Colin en Damian weer op bij het thuispubliek. Waren het eerst 2 omaatjes die duidelijk over hen zaten te babbelen, daarna was het een hele groep giechelende japanse meiden, die helemaal zenuwachtig werden van zo dicht bij onze twee hunks te staan.

Wat ik trouwens nog niet geschreven had, was dat het hier erg bloedheet is, dik boven de 30 graden en drukkend warm. Veel mensen lopen ook met een ventilatortje. Het was dus zo heet, dat iemand in de metro met haar ventilator haar onderkant zat te koelen, ze had een fanny fan.

Het eerste punt wat we gingen bezichtigen was een kleine versie van het Vrijheidsbeeld. Schijnbaar ooit uitgeleend door Frankrijk, en vergeten terug te geven.

Hierna gingen we naar het Unicorn Gungdam beeld, een flinke jongen van een Transformer met blijkbaar één hoorn.

Er stonden ook nog andere beelden.

Na de Transformer gingen we het nabijgelegen winkelcentrum in waar we rechtstreeks in het foodcourt kwamen. Het was echter superdruk en chaotisch, wat je verwacht in Azië. Alhoewel we wel al honger hadden, liepen we snel door omdat we een gereserveerd tijdslot hadden bij het Unko museum.

Wat is het Unko museum hoor ik je denken. Nou, dat is dus het poep museum, maar dan wel de かわいい  variant, het Japanse woord voor superschattig. Het stond in het teken van de poep emoij. Het was echt één grote trip, gillende japanse kinderen en volwassenen, felle kleuren, en veel poep emoijs.

Het was nu echt tijd om iets te eten, het was inmiddels 14.30 en we hadden voor het laatste om 7.00 gegeten. Bij het foodcourt kwamen oost en west samen, we aten fried chicken met stokjes.

We liepen nog even langs de beelden van Doraemon.

We stapten weer in de metro en gingen op weg naar het 2D-cafe. Een insta-waardig cafe waar alles zo geschilderd was dat het op een foto overkomt als een zwart-wit tekening.

We aten er in ieder geval een lekker ijsje en dronken een prima ijskoffie. We kwamen echt even bij.

We gingen richting het hotel om de rugzakken te droppen, en ons eigen Unko museum in te richten, om daarna op pad te gaan om wat kleding te kopen aangezien we het nog 2 dagen zonder koffer moeten doen.

We slaagden allemaal bij de Uniqlo, zodat we daarna nog even wat avond sightseeing konden doen, en ook nog even wat te eten.

We liepen door een smal steegje met heel veel hele kleine restaurantje, zeg maar met plek voor max 5 tot 10 mensen. Het rook er heel erg naar gegrild vlees maar de lucht was wel zwaar van de rook, aangezien voor alle restaurantjes, het steegje de afzuigkap was.

We hadden ook gelezen dat er een leuk foodcourt was in toren vlakbij en daar gingen we heen. Terwijl we binnen kwamen was er een J-pop band aan het zingen en dansen. Het was een beginnende band, Colin had opgezocht dat ze slechts 3000 volgers hadden op Insta.

We kozen een zaakje uit en dat bleek echt een prima keuze. Ze hadden echt heerlijke spiesjes en gyozas!

Hierna gingen we nog even op zoek naar Godzilla die hier ergens op een gebouw staat. Hij was wat lastig te zien maar uiteindelijk lukte het.

We liepen nog even door het toeristische deel waar echt van alles te zien was.

Daarna waren we echt allemaal op en gingen we richting het hotel, om (hopelijk) diep te gaan slapen.

Aantal stappen: 18272