Dag 3 – Curral das Freiras

Vermoeid als we gisteren waren, zo fris stonden we weer op. Vandaag stond een trip op de planning naar de Curral Das Freiras, oftewel de Nonnenvallei.

Je vraagt je natuurlijk af, en zo niet dan leg ik het toch uit, waarom het zo heet. Nou, dit was blijkbaar een moeilijk toegankelijke vallei waar de nonnetjes uit het klooster van Funchal naar toe vluchtten, wanneer de Franse piraten het eiland kwamen plunderen, de schobbejakken.

Zoals gezegd, het was een niet zo eenvoudig te bereiken vallei, al is de infrastructuur wel verbeterd natuurlijk. De weg er naar toe was dus weer slingerig, met stukken flink hoge stijgings- en dalingspercentages. Het laatste stuk was een tunnel door de berg heen, voor nu erg makkelijk, maar dit had die piraten natuurlijk niet tegengehouden.

De eerste activiteit was een fikse klim van de buitencategorie, het nonnenpad naar de Eira do Sorrado, een uitkijkpunt over de vallei, maar ook richting Funchal en de zee. Zo kwamen die nonnetjes dus vroeger deze vallei in en uit voordat die tunnel er was. Met wat zoeken, en helaas te ver doorrijden, kwamen we uiteindelijk bij de juiste plek. De auto moesten we een dikke honderd meter verder op parkeren, dus die extra meters pakten we nog even mee.

We zetten de tracking functie aan in de app en stuurden dat naar Colin en Damian zodat ze ons virtueel konden volgen en aansporen. Zo hadden we onze slavendrijvers toch nog een beetje bij ons.

De klim was zeer pittig en het viel op dat er wel veel mensen naar beneden kwamen maar niemand ook omhoog liep. We spraken een Nederlands stel even kort en die gaven aan dat ze de hike niet zo zwaar vonden. Nee pannenkoek, dan moet je naar boven gaan lopen in plaats van naar beneden en met de taxi terug! Ze zeiden dat ze al 45 minuten aan het dalen waren, en we hadden er al 20 opzitten, dus dat beloofde nog wat aangezien omhoog normaal natuurlijk langzamer gaat.

We liepen stevig door, wel met diverse minibreaks, en op een gegeven moment dacht Richard een flinke gabberhit te horen, met meer dan 180 bpm, maar dat bleek zijn eigen hartslag in z’n oren.

Uiteindelijk bereikten we in 55 minuten de top, 500 meter omhoog in 2.6 km. Hoe die ene mensen 45 minuten over dat stuk dalen hadden gedaan blijft een raadsel. Op de top was het erg druk omdat je hier ook vanaf de andere kant met de auto kon komen. Het stond er vol met touringcars en er liepen dus aardig wat toeristen. We maakten wat foto’s, liepen nog even door het souvenirwinkels, en begonnen weer aan de tocht omlaag.

Dit was natuurlijk andere koek, en in 30 minuten stonden we bij de auto.

Hierna gingen we richting het kastanjemuseum in het dorpje. Dit hadden we best kunnen overslaan. Maar goed, we zijn geweest, en hier zijn de foto’s.

We liepen nog even naar het plaatselijke kerkje om ook hier nog even stil te staan bij de Paus.

Na een prima lunch, wilden we naar Poço dos Chefes gaan, een plek waar je kan zwemmen in de rivier die door de vallei loopt. Met wat zoeken vonden we ook hier de juiste plek. Het zag er allemaal een beetje shabby uit, dus Cynthia besloot in de auto te blijven en Richard op pad te sturen om wat foto’s te maken. Wat ze niet wist toen ze dit deed was dat er even later iemand zou komen die haar zou vragen om de auto een klein stukje te verplaatsen zodat ze ook konden parkeren. Nou dat vond ze leuk hoor, zo bij een afgrond.

Goed, terug naar Poço dos Chefes. De trap ernaartoe miste de eerste twee treden maar daarna was het prima te belopen. Het riviertje zag er mooi uit, maar het water leek Richard toch te koud om er in te gaan, en zonder ijspegels boven te komen.

We hadden genoeg van de nonnenvallei en besloten nog even een andere botanische tuin in Monte te bezoeken. Deze kun je bereiken met een kabelbaan, dus dat is een leuke bijkomstigheid.

We parkeerden de auto op hetzelfde parkeerplaatsje als gisteren en liepen richting die kabelbaan. Op zich prima te doen, maar we hadden al aardig wat stappen in de benen.

In de kabelbaan kwamen we weer even bij.

In de botanische tuin liepen we langs de bloemen, planten, cactussen en bomen, langzaam de berghelling af.

Uiteindelijk hadden we er genoeg van en moesten we dus weer terug omhoog richting de kabelbaan om weer bij de auto uit te komen.

We namen nog een prima ijsje en reden weer terug naar het hotel. Onderweg kwamen we nog achter zo’n sleetje te zitten.

De energie was wel zo’n beetje op dus de avonturen van vandaag zitten er op.

Totaal stappen: 20272