Dag 2 – Pico de Areeiro – Monte

Na een prima nacht ging om 7 uur de wekker. Gisterenavond hadden we de planning enigszins om zitten gooien omdat het vandaag zondag was, en niet alles van het originele plan vandaag open was. Hierdoor stond er vandaag een andere hike als eerste op de planning van de vakantie.

Deze hike was niet al te lang omdat je al hoog op de berg begint. Dat betekende echter wel een leuke rit er naar toe. Funchal is tegen de berg opgebouwd en het eerste stuk reden we dus door smalle weggetjes en steegjes omhoog. Je begrijpt, Cynthia was in haar nopjes. Dit ging uiteindelijk over in een normale bergweg, die prima te berijden was. Onderweg reden we nog haast een kudde schapen omver. Deze schapen hadden duidelijk hun verkeersexamen niet gehaald, want ze stonden midden op de weg waar geen waarschuwingsbord voor overstekende schapen stond.

Uiteindelijk kwamen we bij een parkeerplaats, en aangezien de weg was afgezet, konden we niet verder en parkeerden we hier de auto. Hierdoor werd de hike wel met 900 meter enkele reis verlengt, dus 1.8 kilometer. Maar natuurlijk niet een vlak paadje, nee, direct een lekker klimmetje over rotsen, keien, kiezels en grind.

We kwamen boven aan bij de andere parkeerplaats, waar nog meer dan genoeg plek leek te zijn. Hier was een winkeltje, een snackbar, toiletten, en ook een radar station van de Portugese luchtmacht. Cynthia nam er aardig wat foto’s van, dus als we op het vliegveld terug worden opgepakt voor spionage, weten jullie hoe het komt. Persoonlijk denk ik dat ik Guantanamo Bay niet overleef, dus zal ik alvast de muziek en foto’s voor de crematie gaan uitzoeken.

Hierna begonnen we aan het echte pad, de PR1. Het begon met een sterk stukje afdalen. Dit ging best vlotjes al was het pad wel wat druk. Meestal als we hikes op vakanties doen, lopen we op vrij verlaten paden, maar hier leek het wel alsof we op de vrijmarkt tijdens koningsdag liepen, alleen de oude zooi op kleedjes miste.

Na het stuk stevig dalen, een klein stukje min of meer vlak, kwam er een stukje flink omhoog naar het eerste uitkijkpunt. Omdat het hier op dat moment erg druk was en het pad erna wat rustiger leek, schoten we direct in de tweede versnelling verder omhoog. Hierna kwamen er een wat smaller stuk tussen twee hellingen omlaag wat voor mensen met hoogtevrees blijkbaar niet ideaal is.

Uiteindelijk kwamen we bij een punt waar het pad verder was afgesloten omdat er in september bosbranden waren geweest.

We liepen weer terug zoals we gekomen waren en stopten dit keer nog even bij het uitkijkpunt. Het uitzicht was supermooi, maar opzich hetzelfde als wat je ook van het pad kon zien.

Wat naar beneden gaat moet ook omhoog, dus we eindigden met een sterk stukje klimmen. Ik kan je zeggen dat de combinatie hooikoorts, astma, overgewicht en ijle lucht een gevaarlijke cocktail is. Met piepende longen en hartslag boven wat verantwoord is voor een man van boven de 50, kwamen we boven. Gelukkig was Cynthia ook wel moe, maar het kan zijn dat ze dat zei om me een beetje op te beuren.

Hierna hoefden we alleen nog terug naar beneden naar de auto te lopen, wat even bijkomen was na de pittige klim. De eindstand was een hike van 4.2 km in anderhalf uur. Je merkt, zonder Colin en Damian als slavendrijvers lopen we de kantjes er vanaf.

Hierna besloten we naar Monte te rijden, een wijk van Funchal welke hoger op de berg ligt. Je kan hier in een rieten mand met wieltjes naar beneden zoeven (niet zonder begeleiding natuurlijk). Blijkbaar hadden we het verkeerde adres ingevuld want we kwamen uit in een smal steegje waar je nog net een fiets kon keren. Later bleek dat dit het eindpunt van de sleetjes was en we waren met de auto door een hele lange steile steeg naar beneden gereden waar waarschijnlijk ook de sleetjes gaan.

Vervolgens moesten we weer door allerlei zeer steile steegjes en weggetjes omhoog, van het type waar je uitslag van in je bilnaad krijgt, zeker als je dan nog even een hellingproef moet doen omdat er voor je een flapdrol op een kruisende weg gaat stil staan.

We kwamen aan waar we wel moesten zijn, konden zowaar de auto kwijt, en toen bleek dat ze vandaag niet gingen.

Het was inmiddels tijd om te lunchen. Cynthia bestelde een carpaccio, Richard zowaar een salade. De carpaccio was prima maar de hoeveelheid olijfolie die er overheen gegoten was kwam dicht in de buurt van de totale jaarvoorraad van het lokale Griekse restaurant in Spijkenisse.

Hierna gingen we naar het Monte Palace. Dit is een botanische tuin van een paleis met en ook dit was natuurlijk niet vlak. Er was ook een heel deel Japans, zodat we alvast een beetje warm konden lopen voor de zomervakantie.

Na de tocht door het Monte Palace besloten we een iets minder avontuurlijke route met de auto terug te nemen en zonder uitslag kwamen we in het hotel aan.

We gingen nog even lekker naar het dakterras om in het zonnetje te zitten wat echt even bijkomen was. Na een lekker hapje eten was het tijd om de foto’s uit te zoeken en het blog te schrijven.

Totaal stappen: 18458