Dag 9 – Hakone – Kyoto

Omdat we alle koffers gisteren al hadden verstuurd, was het vanochtend een makkie. Alleen de laatste spullen moesten nog even in de rugzakken en om 9.00 namen we de taxi naar het station in Odawara.

Dit was de eerste keer dat we met de Shinkansen gingen, dus dat was best wel spannend. Na nog wat versnaperingen te hebben gekocht, gingen we het perron op. Terwijl we even stonden rond te kijken kwam er op een ander spoor al een Shinkansen op hoge snelheid voorbij, dat was een indrukwekkend gezicht.

We gingen nog even het perron af omdat we nog een kwartier moesten wachten, en het in de hal beneden een stuk aangenamer was dan op het perron. Af en toe hoorde (en voelde) je nog een supersnelle trein boven je voorbijkomen. Een paar minuten voor de aankomst van de trein gingen we wel weer het perron op om de trein te kunnen fotograferen.

We stapten in de trein en zaten in lekker ruime stoelen. We lazen een boekje, keken een filmpje, oefenden spaans, en genoten van het landschap dat aan ons voorbij zoefde.

In Kyoto aangekomen stapten we direct over op een lokale trein om de tempeltocht van vandaag te starten. We stapten uit in Oost Kyoto waar diverse tempels bij elkaar zitten. Maar voordat we deze bedevaart gingen starten, moest iemand nog even wat Unko achterlaten op het openbare toilet.

We namen een taxi, welke volgens Damian en Colin wel een hoog Bassie en Adriaan gehalte had, voor het laatste stukje naar de Otagi Nenbutsuji tempel, en we gingen naar binnen.

Om en rond deze tempel staat het helemaal vol met kleine beelden, we vermoeden dat het een soort werknemer van de maand trofee was voor de meest ijverige monnik, die dan vereeuwigd wordt als een beeldje. Er stonden nogal wat rare figuren bij.

Ook mocht je hier zelf een keer de bel luiden. We hadden ze al vaker zien hangen, maar hier mocht het, al moest je wel 100 yen doneren.

Na dit beeldenbonanza gingen we weer met een taxi, dit keer meer type pausmobiel, naar de volgende tempel, de Adashino Nenbutsuji tempel. Deze tempel is speciaal omdat iedere steen staat voor iemand die zonder nabestaanden is overleden.

Nu gingen we weer verder, dit keer een stukje te voet. Onderweg namen we nog wat verfrissends bij een leuk zaakje.

We liepen verder richting de volgende tempel, de Gio-ji tempel. Dit is een hele mooie tempel, tenminste de tuin er omheen. De grond was grotendeels bedekt met een bijzonder soort smaragdgroen mos.

Ondertussen was het tijd om wat te eten en te drinken, en we kozen een leuk tentje uit. Het eten was lekker, maar wat ook grappig was, waren de twee dametjes die er werkten. Ze leken zo weggelopen uit de Hobbit, alleen dan met de bochel van de klokkenluider van de Notre Dame.

Hierna pakten we weer de taxi, wederom type B&A al kon het ook Peppi en Kokki zijn, om richting het Bamboo Forest te gaan. Dit is een beroemd bambobos en staat op de Unesco erfgoedlijst. Helaas wisten meer mensen hiervan, en was het niet bepaald rustig. Laat het maar aan Cynthia over om dan toch goede foto’s te maken.

Vanuit het bamboebos liepen we automatisch in de volgende tempel, de Tenryu-ji tempel. Deze tempel had ook weer een mooie tuin waar je doorheen kon lopen. De temperatuur was echter 40 graden en de gevoelstemperatuur nog een paar graden hoger, dus het enthousiasme voor wat er te zien was daalde wel.

We liepen door een dorpje waar we nog wat foto’s namen. Cynthia kon geen schaamte en vroeg willekeurige dames om voor de foto te poseren.

Als einde van deze middagtrip, gingen we nog naar het Kimono Forest, een kunst object van glazen buizen met daarin kimono stof.

Uiteindelijk hadden we het wel gehad, en stapten we in de trein terug richting het hotel. Dit was verder geen probleem. We moesten echter overstappen op een bus voor het laatste stuk, maar dat ging niet zo soepel.

We zagen de bus, nr 28, net voor onze neus wegrijden. Dat kan natuurlijk gebeuren, en binnen 15 minuten zou de volgende komen. Wij stonden te wachten en te wachten, elk busnummer kwam voorbij. Het voelde als bingo, dat je nog maar 1 nummertje moet, en dat iedere keer wat anders valt,maar dat je wel iedere keer bijna opspringt om bingo te roepen. Nou, dan hadden die Japanners gek gekeken hoor.

Na 25 minuten was de bus er nog niet en iedere bus die voorbij kwam, zat volgepakt als de Bijenkorf tijdens de doldwaze dagen.

Naast de bushalte was ook een taxi stop, en we besloten dus toch maar een taxi te nemen. Terwijl we aan de taxi chauffeur probeerde uit te leggen waar we heen moesten, kwam natuurlijk bus 28 voorbij.. Ok, hij zat vol, maar we zijn geen Amerikanen en hadden er dus best bijgepast.

Natuurlijk kwamen we met de taxi vervolgens achter de bus te zitten. Gelukkig moest de bus stoppen bij een halte en konden wij er voorbij, anders had dit natuurlijk de actie van de dag geweest.

Het hotel was een bijzondere gewaarwording, dit wisten we natuurlijk met boeken, maar als je de kamer binnenkomt is het toch apart.

’s Avonds gingen we eten in de foodcourt van de Kyoto tower. Dit was echt een leuke ondergrondse foodcourt met heel veel keus en echt goed eten. We bestelden bij diverse counters gyozas, kopstukken net verschillende smaken, bier en wagyu stukjes. Het was echt heerlijk.

Daarna gingen we terug naar het hotel om de opgedroogde zoutlagen van ons af te spoelen onder de douche.

Aantal stappen: 16038