Dag 8 – Hakone

De hele vakantie is natuurlijk al een soort kruising tussen een roadtrip en een tienertoer (voor de jongere lezers, vroeger kon je een tienertoer kaartje kopen, 3 dagen onbeperkt met de trein tijdens de zomervakantie), maar vandaag deden we er nog een schepje bovenop met een roadtrip-tienertoer-combo op één dag.

We gingen in en rondom Hakone op pad. We begonnen echter met de koffers weer door te sturen naar het volgende hotel. Dit ging allemaal wat langzamer dan gepland en de 3 stokken die we met bloed, zweet en tranen op Mount Fuji hebben verdiend, pasten niet in de koffers en konden niet los verzonden worden. We zitten nu dus nog met die stokken. Morgen maar even kijken hoe we dat kunnen oplossen.

Goed, uiteindelijk gingen we op pad. We liepen naar de bushalte, het beginpunt van onze route. Onderweg liepen we nog voorbij aparte putdeksels.

De bus bracht ons vrij snel naar de haven, waar we een tot piratenboot omgebouwde ferry ons naar de andere kant van het meer bracht.

Decadent als we waren kochten we voor 3 euro per persoon de upgrade naar first class, waardoor we voorop de boot op het bovendek mochten, en hopelijk ook eerst in de reddinsgboten mocht het schip tegen een ijsberg varen.

Tijdens de overtocht stonden we lekker in de wind van het uitzicht te genieten.

Bij de eerste stop twijfelden we of we al zouden uitstappen, of dat we naar de tweede stop zouden gaan. Wanneer je er bij de eerste stop er uit ging, dan kon je langs het meer lopen naar de tweede stop, maar als je doorvoer naar de tweede stop, had je nog mooi uitzicht op een beroemde Tori die in het water stond. Ook zagen we een soort van optocht van Japanners in authentieke kledij op de kade bij de eerste stop.

We twijfelden tot op het laatste moment, maar toen de poorten dicht gingen, gooiden we ons nog net van de loopplank. De keuze was gemaakt.

We namen eerst even wat te eten en drinken in het haventje. Hier zagen we nog meer van die aparte putdeksels. Cynthia haalde bij een winkeltje nog een stempel voor in het boekje.

We gingen op pad langs het meer. Helaas had Colin flink pijn in z’n knie gekregen dus liep hij niet meer zo makkelijk. Hierdoor liepen we soms helaas wel langer in de volle zon dan nodig was, dus het zweet gutste er weer uit als bij een eskimo op de evenaar.

We liepen eerst langs het checkpoint. Dit was een gereconstrueerd checkpoint uit de tijd dat Tokio nog Edo heette en de weg tussen Kyoto en Edo via dit punt liep. Iedereen moest hier langs en vooral vrouwen werden streng gecontroleerd omdat die niet zomaar hun huis mochten verlaten.

Verder was er nog een uitkijkpunt en een museum om te bezichtigen.

De hele weg langs het meer ging flink op en neer wat niet fijn was voor Colin. Gelukkig liepen we op een gegeven moment wel tussen de bomen waardoor we wat schaduw hadden.

Omdat Colin steeds slechter ging lopen, keken we hoe we zo snel mogelijk verder konden gaan. Er bleek een bushalte vlakbij en met wat geluk zaten we binnen een paar minuten in de bus.

Hiermee gingen we naar de tweede stop van de boot, waar we anders heen zouden zijn gewandeld. Vanaf de kant probeerden we nog wat foto’s van die Tori in het water te maken en van nog wat andere beelden

Omdat we hierna niet veel meer hoefden te lopen, wilde Colin graag nog mee in plaats van met de taxi terug naar het hotel. We namen de bus naar Yumoto waar we op een treintje zouden stappen, volgens de beschrijvingen een heel leuk schattig treintje, romantisch en zo.

De trein zat vrij vol en was daardoor ook erg warm. Het uitzicht was wel mooi en wat apart was, was dat de trein hier en daar zig zagde, dus op sommige punten veranderde de trein van rijrichting. Wat daar vooral raar in was, was dat de chauffeurs die én voor én achter zaten, dan van plek wisselden. Waarom zou je dat doen?

Hierna gingen we met het volgende vervoermiddel, een funiculair, een treintje wat recht op en neer de berg afgaat.

We stapten in en het was gelukkig niet zo druk. Na 2 haltes stapten we uit om naar Gora park te gaan, een mooi park op de berghelling waar ook nog een handwerk paviljoen was waar Cynthia graag wilde kijken.

We kwamen bij het paviljoen en het bleek dat alle mogelijkheden om potten te bakken of glazen te blazen al bezet waren, dus dit viel helaas in het water. Wel liepen we weer langs diverse beelden en putdeksels.

Door bij de derde stop uit te stappen, konden we het park naar beneden afleggen en dan weer bij tweede halte instappen. Toen we aan kwamen lopen bij de halte, kwam het treintje net aan, en konden we met een soort van sprintje nog het op tijd mee. Het bleek alleen dat dit treintje ramvol zat en dat de airco het niet aankon. Het was echt bloedheet, de volgende keer dat ik worstjes op de bbq gooi, zal ik hier nog wel even aan terug denken.

Toen we uit deze mobiele oven waren, namen we een kabelbaan. Het leuke van de kabelbaan is dat deze over de krater van een vulkaan gaat. In deze krater kun je zien dat ze zwavel aan het winnen zijn. Je kan het ook ruiken, al was dit waarschijnlijk ook het moment waarop bepaalde mensen besloten hun kringspier even te ontspannen omdat het toch niet opvalt.

Toen we uitstapten uit deze kabelbaan, wilden we een lokale delicatesse gaan proberen, een ei gekookt in kokend vulkaan water. Dit ei wordt door de zwavel dan zwart.

Helaas werd er omgeroepen dat er onweer aankwam, en dat werd aangeraden zo snel mogelijk de reis te vervolgen naar de eindbestemming, de berg af. We vonden het natuurlijk allemaal erg jammer dat we dit zwarte zwavel ei niet konden proeven en we gingen dus weer de kabelbaan in voor de laatste etappe, terug naar de haven.

Hier stapten we weer op de bus en binnen no-time stonden we weer bij onze bushalte, en zat onze roadtrip-tienertoer-combo er op.

Na even bijgekomen te zijn, wilden we gaan eten. We hadden op de kaart een Yakinuki restaurant gezien waar we wel wilde gaan eten. We gingen er met de taxi heen en bij aankomst werd er gezegd dat ze dicht waren ivm een besloten gezelschap. Dat was een domper en de taxi wachtte heel even, maar was toen al weg. In de buurt waren diverse andere restaurants, maar we konden nergens terecht, ze waren al vol, ze waren dicht, we voelden ons net Jezus en Maria op pad door Bethlehem.

Uiteindelijk besloten we dat we beter terug naar het hotel konden gaan. We konden echter geen taxi of Uber meer bestellen, niemand wilde ons meer thuis brengen.

Er zat dus helaas niets anders op dan 15 minuten terug te gaan lopen. Normaal geen probleem, nu met Colin z’n knie wel. We kwamen weer langs het eerste restaurant en Richard keek nog even zielig naar binnen.

Toen we een meter of 10 verder waren, kwam de eigenaresse naar buiten rennen, dat we toch konden eten. Dat lieten we ons geen tweede keer zeggen en we kregen een speciaal tafeltje met lage banken waar we wel onze schoenen moesten uitdoen. Hierna was het restaurant wel snel leeg, of dat met onze schoenen en sokken te maken had die we al de hele dag aanhadden gehad, was niet zeker.

Het bestellen van het eten ging wel met handen en voeten, maar uiteindelijk kwamen we er met behulp van Google translate prima uit. Het eten was echt weer super lekker en bijna alles ging op, zelfs de groente.

Nadat we betaald hadden, probeerden we nog een keer een taxi of Uber te bestellen, maar weer zonder resultaat. Uiteindelijk moesten we dus toch maar teruglopen.

Aantal stappen: 17511