Dag 6 – Mt Fuji

Ik zeg het niet graag, maar de hike vandaag was echt een niveautje hel op aarde en Richard had het flink onderschat. Het begon al slecht doordat we ons hadden verslapen. Gelukkig was Cynthia net op tijd wakker zodat we nog 10 minuten hadden voor de taxi kwam.

De tassen en kleding lag gelukkig al klaar, al had Richard omdat hij niet kon slapen nog wat andere dingen bedacht, en die hadden we dus niet.

Cynthia dacht dat het nog niet moeilijk genoeg zou zijn, en ze had overal gelezen dat je winterkleding, handschoenen, mutsen, thermokleding en regenkleding moest meenemen, dus liepen we met rugzakken van 10 kilo op onze rug, want we hadden natuurlijk ook genoeg eten en drinken.

We zaten dus net op tijd in de taxi en werden naar het beginpunt gebracht. We hadden nog niets gegeten of gedronken dus namen Colin en Damian bij een klein restaurantje een ontbijtje en koffie. Richard hield het bij koffie, de eerste foute keuze van de dag.

We kochten hier ook een wandelstok waar je op de berg brandmerken kon laten zetten bij de tussenstations. Met z’n staf leek Richard wel een beetje op Gandalf volgens Colin en Damian.

We hadden allemaal onze korte broek aan, en Colin en Richard besloten die te wisselen voor de lange, in het toilet. Ook werd er nog wat Unko achtergelaten. Dat was nog wel een vreemde gewaarwording want er blies een harde wind uit het gat omhoog tegen je gat. Richard had er geen moeite mee, Damian had toch last van een terugtrekker.

We gingen vrolijk op pad, kregen ons toegangsbandje bij het checkpoint en begonnen te lopen. Al snel kwamen we er achter dat het op deze hoogte, en in de volle zon, nog bloedheet was. Na een tijdje lopen besloot Richard weer zijn korte broek aan te doen. Genant, gewoon op het pad. Geen schaamte.

We liepen door en al snel werd het een heel vervelend pad van een soort kattegrind. We waren pas 1 van de 8 kilometer omhoog en Richard zei dat hij twijfelde of hij het ging halen. Gelukkig werden er rugzakken geruild want het bleek dat Richard weer met de zwaarste liep.

Stap voor stap, bocht voor bocht, station voor station kwamen we hoger. Iedereen ging op zijn eigen manier. Richard ging als een kat, het koste hem zijn 9 levens. Er liepen aardig wat Japanners op het pad die zo hun eigen techniek hadden, hele kleine pasjes, maar wel heel gestaag, bijna zonder pauzes. Richard probeerde deze techniek ook nog maar dat was lastig vol te houden, heel snel val je toch terug in grotere stappen, terwijl het echt wel iets makkelijker leek te gaan.

Wat ook nog echt bizar was, was dat er twee mannen, om de beurt een derde man op hun rug omhoog tilde. Echt respect. We konden ons daarna niet meer laten kennen natuurlijk. En als ik zeg ons en we, bedoel ik natuurlijk vooral die persoon die na een 1 kilometer al liep te klagen.

Langzaam werd de lucht ijler en werd het door het zuurstofgebrek ook zwaarder. Door deze lagere luchtdruk moesten we wel opletten met het opendoen van flesjes die we van beneden hadden meegenomen, iets wat Richard natuurlijk niet deed en waardoor zijn welverdiende Fanta voor de helft op de grond en op zijn kleding eindigde, en niet in zijn maag waar het veel nuttiger had geweest.

Het pad wisselde af van kattenbakgrind, groot grind, beiden in mooie zig zag paadjes, met kleine en grote rotsblokken waar je tussendoor moest klauteren, en hier en daar een gemeen trappetje.

Bij station 7, dat was een stukje over de helft, was zo’n trappetje Richard bijna fataal. Het waren hier namelijk treden maatje ‘de reus van Rotterdam’ waardoor de stappen nogal fors werden en de druk op de bovenbeenspieren flink opliep. Hierdoor schoten allebei Richard zijn bovenbenen aan de voorkant en de achterkant vrolijk in de kramp. Hij kon niet meer voor of achteruit. En hij hoefde nog maar 3 treden, maar dat ging dus vrij lastig. Uiteindelijk lukte het toch, met wat aanmoediging van Colin en Damian.

Dit was dus wel een teken om weer even te drinken en te eten. Hierna ging het wel weer.

Sowieso ontvingen we de nodige aanmoedigingen van Cynthia en Arie via de Alltrails app, dit hielp ons toch iedere keer weer een stapje omhoog.

Bij elk tussenstation en stempelpost haalden we de brandmerken op de stokken, waardoor de stokken steeds voller werden.

Toen eenmaal de laatste etappe was ingezet, kreeg Colin het ook zwaar. Mentaal, omdat het laatste stuk vrij monotoon was, maar ook fysiek omdat hij diverse keren bijna over z’n nek ging. Dat was wel erg balen.

Uiteindelijk bereikten we alledrie na 8 uur klimmen de top, Richard videobelde Cynthia nog even zodat zij ook de laatste meters meemaakte, aangezien ze helaas niet had kunnen meelopen door haar rug. In totaal hadden we 1600 meter geklommen, van 2200 naar 3800 meter.

Op de top stond ons een grote deceptie te wachten, de laatste stempelpost was dicht. Doordat het vanochtend allemaal een beetje verkeerd was gelopen waren we te laat begonnen en te laat boven op de top.

Uiteindelijk was het tijd om naar beneden te gaan en dat was ook nog een hele tippel, in totaal 3 uur. Dit deel van het pad was echt één hele grote zigzag naar beneden op een grindpad. Dit liep op zich prima, al kwam het regelmatig in je schoenen, en waren er stukken waar je bijna onderuit ging. Gelukkig hield de stok je dan op de been. We hadden in totaal zo’n 8 kilometer omhoog en 2 kilometer omlaag gelopen toen iemand voor de eerste keer op de grond lag. Dat was natuurlijk de persoon die het meeste door de zwaartekracht werd aangetrokken. Later gebeurde het hem nog een keer.

Terwijl we liepen ging de zon onder, hierdoor begon de berg zijn schaduw over het landschap te werpen.

Gelukkig hadden we stevig doorgelopen en waren we net klaar met het dalen op het zig zag stuk, en liepen we op een lang, vlakker pad terug naar het begin. We hadden wel onze lampjes van de telefoon nodig om het pad te blijven zien, maar we kwamen uiteindelijk veilig bij het beginpunt aan, waar gelukkig diverse taxi’s stonden te wachten.

Toen we in de taxi zaten bij te komen, voelden we ineens dat we toch wel flink verbrand waren, vooral ieders nek, maar ook de armen en het gezicht.

Bij het hotel aangekomen, stond Cynthia haar helden al op te wachten. Alledrie hadden we inmiddels last van erg stijve spieren dus we strompelden naar binnen. De douche was daarom ook erg aangenaam, en trouwens ook erg nodig.

Aantal stappen: 31202