Wat is een vakantie zonder een keer absurd vroeg op te staan? Veel mensen zouden zeggen ‘een prima vakantie’ maar wij niet trouwe lezers, er moet minimaal één zo’n dag tussenzitten.
Dus ging de wekker vanochtend om 5.15 zodat we om 6.00 op pad konden gaan. Het doel van vandaag, de Fushimi Inari Taisha. Deze tempel staat bekend om z’n duizenden rode toris.
Toen we de airco van het hotel achter ons lieten, bleek dat het buiten om 6.00 wel al gewoon boven de 30 graden was, de zon al volop scheen, en dat onze vochtvoorraad weer genoeg aangevuld was om de volgende set shirts eens goed te doorweken. Het is nog maar de vraag of we deze vakantie genoeg shirts bij ons hebben.
Terug naar het doel van deze ochtend, een bezoek aan de Fushimi Inari Taisha. We gingen hier zo vroeg heen omdat dit één van de beroemdste tempels van Japan is, en het overdags dus superdruk is, erger dan het gouden paviljoen van gisteren.
Ondanks het tijdstip van de dag, was het nog steeds niet superstil. We kwamen op het terrein en er liepen al aardig wat mensen. Samen met alle anderen liepen we richting het pad met de toris. We hadden er natuurlijk al veel gezien, maar hier hadden ze er echt een hele berg.
Als je door de toris loopt, loop je een heilige berg op. Al snel dunde het aantal mensen drastisch uit, de meeste mensen maakten een foto bij de eerste 100 meter en keerden om.
Het was een leuk pad, en het leek handig als Colin en Damian op eigen tempo vooruit gingen. Het pad was leuk, al viel het wel op, dat voor een heilige berg, er wel heel veel winkeltjes en zo waren. Op dit tijdstip waren ze echter nog wel dicht. Verder waren er een hele hoop kleine tempels.
Wat nou precies het hoogste punt van het pad was, was niet superduidelijk. Er werd contact gezocht tussen de groepen, maar dat werkte met beperkt bereik niet echt.
Uiteindelijk kwamen Cynthia en Richard weer beneden aan zonder Colin en Damian te hebben gezien. Weer werd er contact gezocht, maar weer leukte het niet. Je had niet het gevoel dat je elkaar had kunnen missen op het pad, dus je gaat toch even twijfelen of er niets gebeurd is.
Uiteindelijk kregen we contact en was het duidelijk dat Colin en Damian toch ergens boven stonden te wachten en niet snapten waar Richard en Cynthia bleven.
Achteraf bleek dat Colin en Damian dachten verder voor te lopen, en ze hadden even een korte maar steile doodlopende trap genomen, en toen zijn Richard en Cynthia ze voorbijgelopen.
We gingen weg bij de tempel en al was het 8.30, het leek tijd voor de lunch. Er zat een leuk zaakje vlak bij het station en daar aten we heerlijk. We kregen zelfs 3 pokemon sleutelhangers.
Hierna gingen we naar de Sake brouwerij en museum. Na een stukje informatieve video, liepen we door het museum heen.
Daarna mochten we sake proeven. Er waren 10 soorten en we hadden 9 muntjes, dus we hebben ze bijna allemaal gehad. Er zat nog best verschil tussen de soorten, van droog naar zoet, en van licht naar vol.
In het winkeltje kochten we natuurlijk nog wat aandenkens.
De volgende stop was hele andere Japanse cultuur, de Nintendo winkel. Er werd natuurlijk van alles gekocht, maar er was ook van alles te zien.
Na de Nintendo winkel was het beter om even naar het hotel te gaan om de tassen af te gooien. We kwamen direct even bij. We hadden nog wat tijd over en hadden een adres van een badminton winkeltje gevonden. En als ik schrijf winkeltje, dan bedoel ik echt winkeltje. Het was denk ik kleiner dan een gemiddelde woonkamer. De eigenaresse was erg vriendelijk en deed heel erg haar best om ons te helpen. Ook kwam er nog een oma binnen met 2 kleinkinderen die het ook allemaal erg interessant vond en ook constant met ons ging praten. Of ze nou vertelde dat ze twee keer in Nederland was geweest of dat ze twee keer een toernooi had gewonnen bleef onduidelijk, maar vriendelijk was ze wel. Op een gegeven moment kwam ook haar dochter, de moeder van de kinderen, ook nog de winkel binnen, en toen was het helemaal afgeladen. Gelukkig besloot de oma toch maar naar buiten te gaan en 1 van de kleinkinderen mee te nemen. We gingen met diverse shirts en een racket naar buiten, allemaal niet in Nederland te krijgen.
We gingen weer even terug naar het hotel zodat we helemaal klaar waren voor het avondprogramma, een Ramen Cooking Workshop. Richard had zich wel enigzins vergist in de afstand naar de workshop, waardoor we toch weer helemaal bezweet de kookles inliepen. We brachten in ieder geval genoeg zout mee, om de bouillon voor de soep goed te seasonen.
De instructrice heette Sakura en ze was erg enthousiast en deed het erg leuk. Stap voor stap werd uitgelegd wat we moesten doen, van hoe de kip, de soep en natuurlijk de ramen. We hadden het allemaal prima naar ons zin, en we werden beloond met een prima maaltijd.
We namen een taxi terug om in de hotelkamer neer te kunnen ploffen. Colin en Damian speelde nog even een nieuw spelletje op de Nintendo.
Aantal stappen: 24507
2 gedachten over “Dag 11 – Kyoto”
Een beetje cultuursnuiven bij de tempel (Toris). Het was zo te zien weer een flinke wandeling.
Apart al die dierenbeelden met een doekie om .
Gelukkig hebben jullie elkaar weer gevonden.
De lunch ziet er lekker en gezellig uit , vooral die laatste foto.
Was het niet een beetje vroeg om de sake te proeven .
Bij de Nintendo-zaak met super-mario waren jullie als kleine kinderen in een snoepwinkel.
De workshop Ramen Cooking ziet er echt gezellig uit , dus voortaan rammen op je stukje deeg.
Volgens ons hebben jullie een leuke ontspannen dag gehad .
Echt de leukste reis verslag tot nu toe love it
Reacties zijn gesloten.