Vandaag deden we het rustig aan, en dat was nodig ook. Zeker Richard was nog niet helemaal hersteld van de ontberingen van gisteren. Na uitgeslapen te hebben tot 8.45, zaten we lekker te ontbijten om 9.00.
Ik zeg het niet graag, maar de hike vandaag was echt een niveautje hel op aarde en Richard had het flink onderschat. Het begon al slecht doordat we ons hadden verslapen. Gelukkig was Cynthia net op tijd wakker zodat we nog 10 minuten hadden voor de taxi kwam.
Vandaag was een reisdag. Omdat we gisteren al naar de Zojo-ji tempel waren geweest konden we uitslapen.
We hadden de koffers nog maar net ontvangen of we moesten ze al weer door sturen naar het volgende hotel, omdat afgeraden wordt je koffers zelf door het OV heen te sleuren. We moesten zorgen dat ze voor 9 uur bij de receptie waren ingeleverd, inclusief al het papierwerk, gelukkig hielp de receptie daar bij.
Soms denk je een tijd goed af te spreken, en denkt de ene kamer dat je om 7 uur de wekker moet zetten, en de andere kamer dat je dan al aangekleed aan het ontbijt moet zitten. We zullen het anoniem houden maar C en D bleken zich wel heel snel aan te kunnen kleden.
Bij het uitstappen in Tokio, hing er een briefje met namen waarbij een Japanse dame druk stond te wijzen. Helaas zagen we daar ook Damian zijn naam op.
Colin kwam voor z’n gevoel net terug van het stappen en toen ging de wekker al weer. Op de laatste spulletjes na, stonden de koffers al beneden klaar. We konden dus om 5.30 zonder stress vertrekken.