Aan alles komt een eind, zo ook aan deze vakantie. Maar de laatste dag is wel een knaller, een dag gaan we vliegen, zweven, roteren, draaien en schieten. Daarnaast gingen we ook weer flink zweten door de hitte, bleek.
Voordat we ons morgen in het pretparkengeweld gaan storten, gingen we vanochtend nog 1 keer naar een tempel, de Katsuo-ji. Deze tempel staat ook in het teken van Daruma dolls, waarmee je een doel voor jezelf kan stellen en verwezenlijken.
Langzaam maar zeker komt het einde van de vakantie in zicht. Maar we hebben nog een paar dagen, en dus een paar mogelijkheden om leuke herinneringen te maken. Zo ook vandaag.
Vandaag stond er weer een divers programma op het planning. Klimmen, glijden, gamen, schrijven, vandaag komt het allemaal aan bod.
We werden blijkbaar wakker in een alternatieve werkelijkheid. Na gisteren overal tussen de mensenmassa’s te hebben gelopen, op stations, in metro’s, in straten en in winkels, liepen we vanochtend een leeg perron op, en zaten we in een metrowagon met 1 ander persoon.
Vandaag lieten we een regenachtig Hiroshima achter ons om naar een regenachtig Osaka te gaan. Het was echter nog wel steeds warm, en zelfs de regendruppels waren niet koud. Voordat we gingen, hadden we nog wel een leuke activiteit op de planning. Pak de verbandtrommel, we gingen Japans Boogschieten.
Vandaag gingen we naar een klein eiland voor de kust van Hiroshima waar ze, je raadt het niet, diverse Shrines en Torii hebben. Ook heb je hier een mooi wandelpad naar de top van het eiland, met een mooi uitzicht over de binnenzee en de kust van het vasteland.
Ondanks de papieren muren was het een rustige nacht. Net zoals de monniken moesten we natuurlijk vroeg op, omdat we om 7.00 het ochtendgebed zouden bijwonen.
Met al die gekkigheid is het soms tijd voor wat bezinning. Tijd om eens dichter bij jezelf te komen. Tijd om een stap terug te nemen uit te drukte en te zeggen “waarvoor zijn we hier?”.
Geïnspireerd door de Ramen Cooking Workshop, hadden we gisteren direct ook een workshop Gyoza’s maken geboekt.
Wat is een vakantie zonder een keer absurd vroeg op te staan? Veel mensen zouden zeggen ‘een prima vakantie’ maar wij niet trouwe lezers, er moet minimaal één zo’n dag tussenzitten.
Vandaag stond de 2de etappe van de tempeltocht van Kyoto op het programma. Naar verwachting eindigde deze etappe bergop met een ontsnapping van kleine kopgroep.
Omdat we alle koffers gisteren al hadden verstuurd, was het vanochtend een makkie. Alleen de laatste spullen moesten nog even in de rugzakken en om 9.00 namen we de taxi naar het station in Odawara.
De hele vakantie is natuurlijk al een soort kruising tussen een roadtrip en een tienertoer (voor de jongere lezers, vroeger kon je een tienertoer kaartje kopen, 3 dagen onbeperkt met de trein tijdens de zomervakantie), maar vandaag deden we er nog een schepje bovenop met een roadtrip-tienertoer-combo op één dag.
Vandaag deden we het rustig aan, en dat was nodig ook. Zeker Richard was nog niet helemaal hersteld van de ontberingen van gisteren. Na uitgeslapen te hebben tot 8.45, zaten we lekker te ontbijten om 9.00.
Ik zeg het niet graag, maar de hike vandaag was echt een niveautje hel op aarde en Richard had het flink onderschat. Het begon al slecht doordat we ons hadden verslapen. Gelukkig was Cynthia net op tijd wakker zodat we nog 10 minuten hadden voor de taxi kwam.
Vandaag was een reisdag. Omdat we gisteren al naar de Zojo-ji tempel waren geweest konden we uitslapen.
We hadden de koffers nog maar net ontvangen of we moesten ze al weer door sturen naar het volgende hotel, omdat afgeraden wordt je koffers zelf door het OV heen te sleuren. We moesten zorgen dat ze voor 9 uur bij de receptie waren ingeleverd, inclusief al het papierwerk, gelukkig hielp de receptie daar bij.
Soms denk je een tijd goed af te spreken, en denkt de ene kamer dat je om 7 uur de wekker moet zetten, en de andere kamer dat je dan al aangekleed aan het ontbijt moet zitten. We zullen het anoniem houden maar C en D bleken zich wel heel snel aan te kunnen kleden.
Bij het uitstappen in Tokio, hing er een briefje met namen waarbij een Japanse dame druk stond te wijzen. Helaas zagen we daar ook Damian zijn naam op.
Colin kwam voor z’n gevoel net terug van het stappen en toen ging de wekker al weer. Op de laatste spulletjes na, stonden de koffers al beneden klaar. We konden dus om 5.30 zonder stress vertrekken.