Dag 17 – Osaka

We werden blijkbaar wakker in een alternatieve werkelijkheid. Na gisteren overal tussen de mensenmassa’s te hebben gelopen, op stations, in metro’s,  in straten en in winkels, liepen we vanochtend een leeg perron op, en zaten we in een metrowagon met 1 ander persoon.

We dachten nog dat we de apocalyps hadden gemist, maar langzaam zagen we toch wat meer mensen. Er werd voor vandaag weer veel regen voorspeld, maar het viel eigenlijk reuze mee. Het was toch weer flink warm.

We gingen naar het Osaka castle, waar we in de slotgracht met een gouden bootje, een Gozabune, gingen varen. We waren prima op tijd om de kaartjes voor de eerste vaart te kopen, dus moesten we nog even wachten.

Omdat Richard het al zo warm had, begon hij om 9.30 al aan een ijsje, en dat terwijl hij bij het ontbijt nog zei dat hij geen honger had. Zeker toen hij zei dat er altijd plaats is voor een ijsje, vonden de anderen dat hij steeds meer op opa Arie ging lijken.

We liepen naar de pier van de boot, en gingen net als echte Japanners, netjes een rij vormen. Terwijl we stonden te wachten, kwam de kapitein er aan en die gleed uit op de loopplank. Hij kreeg ook daarna verdere instructie van iemand anders, dus we denken dat dit een accountant was die werd omgeschoold tot kapitein. Dat beloofde niet veel goeds.

We zaten vooraan in de boot en we hadden dus een prima uitzicht. We hebben het al in veel vakanties gezien en ook hier bleek weer dat mensen goed zijn in stenen stapelen. Op sommige stenen zag je een zegel van de clan die de steen had gestapeld. Achter de grachtmuur, zag je het Osaka kasteel. Dit was een indrukwekkend gezicht.

Ook werd er nog een steen aangewezen welke een gezicht voorstelde, om de boze geesten af te weren. Je moest er veel fantasie voor hebben. Probeer hem te vinden en oordeel zelf.

Na deze rondvaart rond gestapelde stenen, gingen we naar de moderne variant, de Umeda Sky. Na een kort metro ritje, al wat drukker dan in de ochtend, moesten we nog een stukje lopen naar het gebouw.

Het was een apart gebouw, bestaande uit twee torens met een verbinding bovenin, waar dan weer een rond gat in zat.

Bovenin waren nog wat dingen te zien en verder had je een mooi uitzicht rondom Osaka. Maar, als Rotterdammer moet ik zeggen dat de skyline van Rotterdam een heel stuk mooier is. Dit was een beetje 13 in een dozijn, grauw (kwam ook door het weer) en geen echte duidelijke landmark.

We gingen daarna nog een keer naar een Nintendo winkel, waar ook nog een Pokemon winkels naast zat, op dezelfde verdieping. Je raadt het dus al, het aantal mensen per vierkante meter oversteeg het gemiddelde in Colombiaanse gevangenissen.

In de Nintendo winkel kochten we toch weer het een en ander. Damian wilde bij de Pokemon winkel ook nog wel een pakje Pokemon kaarten kopen, maar er stond dat die alleen bij de kassa lagen, dus dan moest je eerst waarschijnlijk 20 minuten in de rij gaan staan met lege handen, in de hoop dat ze ze dan nog wel hebben bij de kassa, en dat het ook nog leuke zijn. Wat trouwens wel apart was, was dat er een medewerker met een bordje aan het begin van de rij stond, met een bordje in de lucht om aan te geven dat dat het beginpunt van de rij was, omdat de rij echt door de winkel slingerde (bij allebei de winkels).

Het was inmiddels tijd voor de lunch, en er waren diverse restaurants een verdieping hoger. Er was een hoop keus, maar bij geen enkel restaurant konden we direct terecht. Overal was een wachtrij. We kozen er 1 uit en gingen in de rij stoeltjes buiten zitten. Dit was nog een hele workout, omdat het nog best snel ging. Dus mensen mochten naar binnen, iedereen in de rij opstaan, een paar stoelen op zij, en weer zitten. Oh, de volgende mensen, opstaan, opzij, zitten. En zo door. Zo waren we, en toch snel aan de beurt, en we hadden onze hamstrings en bilspieren nog een beetje getraind.

We liepen terug naar het hotel en kwamen langs de eerste badmintonwinkel van gisteren. Damian wilde toch schoenen kopen, maar ze hadden helaas zijn maat niet. Cynthia sloeg nu echter toe met een trainingspak. Daarna liepen we nog even bij de Starbucks naar binnen om voor een nichtje een speciale mok mee te nemen.

Terug naar de kamer, vond Richard het nodig om voor de 3de keer alle koffers leeg te halen en alles weer opnieuw in te pakken. Het voordeel is nu wel dat er nu 2 dicht kunnen blijven omdat die vol zitten met souvenirs en vuile was. Dit geeft tenminste ook wat ruimte in de kamer, want we zijn er achter gekomen dat de Japanse hotelkamers een stuk kleiner zijn dan we gewend zijn.

Daarna gingen we naar de World Expo. De metro er naar toe was niet zo druk, maar toen we de metro uitkwamen en het entreeplein opkwamen, was het een ander verhaal. Mega druk en daarbovenop regende het ook nog eens waardoor je ogen hun leven niet zeker waren met alle paraplu’s.

We wisten eigenlijk niet goed wat we moesten verwachten maar we kwamen er al snel achter dat om veel van de paviljoens van de landen in te komen, je had moeten reserveren. En in sommige gevallen was er dan ook nog een loting. We liepen dus rond, en besloten het paviljoen van Mozambique in te gaan, want daar was geen rij, een geen reservering nodig. Het paviljoen was niet echt bijzonder en we stonden zo weer buiten. We liepen verder en keken rond.

We besloten om naar Nederland te gaan. Ook hier moest je reserveren en er stond een lange rij buiten. Terwijl Richard stond te kijken in de app of je nog terplekke kon reserveren, liep Cynthia naar een bewaker toe en hing een zielig verhaal op dat we uit Nederland kwamen en dit graag hadden willen zien. Ineens bracht hij ons naar de voorkant van de rij en werden we direct naar binnen gelaten. Een VIP behandeling, zoals het hoort!

Het Nederlandse paviljoen was een heel stuk groter en mooier dan die van Mozambique natuurlijk, maar het was wel allemaal erg over het verbeteren van de wereld. Amerika konden we niet in, maar ik denk dat ze daar gewoon de nieuwste tanks en drones tonen.

Natuurlijk was Nijntje van de partij, en een fiets mocht niet ontbreken. Verder ging het veel of water. In een bak bij de ingang, werden met trillingen golven gecreëerd, dit was wel apart om te zien.

Verder kreeg je een bal mee die in verschillende kamers van kleur wisselde wanneer je hem bij een plek op de muur hield.

Bij de uitgang van het Nederlandse paviljoen kon je dan wel weer stroopwafels en ijs met koekkruimels kopen.

We liepen vervolgens een verzamelhal in van kleinere landen. Dit was een beetje een mix van de vakantiebeurs en de Beverwijkse bazar. Naast mooie toeristische plaatjes, verkochten veel stands ook nog prullaria uit het land. Toen we ook nog een stand met leren tassen uit Ghana tegenkwamen, was de markt experience compleet.

Buiten was het inmiddels donker en daardoor kwamen sommige paviljoens wel mooier uit.

We zochten of we nog ergens anders naar binnen konden, maar eigenlijk hadden we allemaal meer zin om terug naar het hotel te gaan.

Dat deden we dus. We waren echter niet de enigen met dit idee. Het bleek dat het ook in de metro net zo druk kon zijn als in de tram in Hiroshima.

Aantal stappen: 25682