Dag 13 – Kyoto – Koyasan

Met al die gekkigheid is het soms tijd voor wat bezinning. Tijd om eens dichter bij jezelf te komen. Tijd om een stap terug te nemen uit te drukte en te zeggen “waarvoor zijn we hier?”.

Ja beste lezers, jullie lezen het goed, de familie Schouten neemt gas terug. Vandaag gingen we naar Koyasan om daar een nacht door te brengen bij de Boedhistische monniken.

Eerst moesten we echter zorgen dat de koffers ingepakt waren, wat zoals jullie gisteren al gelezen hadden, nog een hele uitdaging ging zijn. Met passen en meten, hier en daar wat duwen en wrikken,  en af en toe wat duwen en proppen, lukte het om alles in te pakken. Daarnaast hadden we wel allemaal nog een goedgevulde rugzak.

De koffers moesten we dit keer zelf naar de Takkyubin (bagagedienst) brengen. We hadden gisterenavond al even navraag gedaan, dus vol vertrouwen liepen we er heen. Het was echter de eerste dag dat we regen hadden, en best flink ook, dus we hadden paraplu’s nodig. Aangezien we 4 koffers hebben en 3 mensen om ze weg te brengen, moest er 1 iemand met 2 lopen. Als je dan ook een paraplu moet beethouden, is dat lastig. Gelukkig hadden we ook nog de rugtas gevuld met was, en tussen die tas en Damian zijn rug kon dan precies de paraplu geklemd worden. Als jongste van het gezin heb je natuurlijk het minst te zeggen.

We kwamen aan bij de Takkyubin en de man daar zei dat ze dicht waren, terwijl we er gisteren nog naar gevraagd hadden. Dat was dus balen. We werden naar een andere gestuurd op 15 minuten lopen, lekker door de regen.

Gelukkig ging het inleveren van de koffers razend rap, en stonden we snel weer buiten. Toen we aankwamen bij het hotel, was de kamer weer in originele staat, zodat Cynthia nog even wat leuke foto’s kon maken. Ik had al geschreven dat het een aparte kamer was, maar we hadden er toen geen foto’s van gemaakt voordat de bom van onze bagage was ontploft.

We liepen naar het station, en kochten wat broodjes voor het ontbijt. Daarna begon de lange reis. Eerst een stuk trein naar Osaka, overstappen op een metro, overstappen op een lokale sneltrein, weer overstappen op een lokale stoptrein, en als laatste nog een kabeltrein.

Zeker nadat we het stedelijk gebied hadden verlaten, was de omgeving echt prachtig. Een heel erg bebost berglandschap. Helaas hebben we er geen foto’s van gemaakt.

Vanaf het station van de kabeltrein, zouden we eigenlijk nog een stuk met de bus moeten. Aangezien de positie van de bus op de transportladder nog niet veranderd is en het maar een heel klein stationnetje is, was de kans op veel taxi’s vrij klein.

We hadden ons daarom perfect gepositioneerd om zo snel mogelijk het treintje uit te schieten en als de gesmeerde bliksem richting de uitgang te schieten. Er stond 1 taxi, en wij zaten er in!

Het mini-klooster was echt supermooi en erg rustig. We werden naar onze kamer geleid en dat was echt een traditionele kamer, met echte tatami matten, lage tafels en geen bed. We hadden wel één van de weinige kamers met een eigen badkamer, op speciaal verzoek van Cynthia.

Hierna gingen we op pad. Dit is een heel mooi dorp en door de afstand van de bewoonde wereld, niet superdruk met toeristen. Na wederom een lunch in een klein koffietentje, gingen we op pad over een pad door een hele grote boedhistische begraafplaats richting een mausoleum van Kobo Daishi, een boedhistische monnik die hier een nieuwe stroming was gestart.

We gingen de Ichinohashu brug over, en liepen langs allerlei ornamenten. Een bepaalde vorm kwam vaak terug en we vroegen ons af wat het betekende.

Uiteindelijk kwamen we bij het Mausoleum wat helaas in de steigers stond. Er was een soort portecabin geplaatst als receptie waar je een donatie voor de restoratie kon doen. We deden dit en vroegen naar die vormen die steeds terug kwamen. Blijkbaar stonden ze voor Sky, Wind, Fire, Water & Earth. Inderdaad, het was net Avatar, the Last Airbender.

We liepen voor zover dat kon rond de tempel en gingen weer op de weg terug.

We namen een ander pad terug en liepen langs een soort bedrijfsmonumenten. Het was ons niet helemaal duidelijk of dit dan ter nagedachtenis was van werknemers of van de directie of wat anders.

We kwamen terug in het klooster en kwamen even tot rust. Om 17.30 ongeveer zou het eten klaar zijn en dan zouden we opgehaald worden. Dat werd iets later, dus werden we zenuwachtig dat we het misschien verkeerd begrepen hadden.

Uiteindelijk werden we opgehaald en werden we naar onze eigen eetruimte gebracht waar echt een hele volle tafel stond.

We namen plaats en kregen een korte uitleg van een jonge monnik wat we voor onze neus hadden. Hierna nam hij nog even een foto en ging hij weg.

Het eten was natuurlijk wel vegetarisch, maar superlekker. Tenminste, het meeste, sommige dingen waren niet te nassen, maar er was keuze genoeg.

Na de maaltijd gingen we terug naar onze kamer waar inmiddels nu ook een soort dikke tuinkussens waren neergelegd om op te slapen.

We gingen allemaal even douchen of in bad en deden daarna de WhatsApp quiz.

Aantal stappen: 17029